شناخت اهل بیت-علیهم السلام- راهگشای هدایت و مانع هلاکت بشراست. اما اینکه اهل بیت کیستند و شناخت آن بزرگواران، چیزی نیست که بشر به آن راهی داشته باشد. در حدیثی که از امام رضا- علیه السلام- درکتاب اصول کافی، باب الحجت نقل شده؛ حضرت در باره‌ی امام می‌فرمایند: امام مثل ستاره‌ای ‌است در اوج آسمان که دور از دسترس کسانی است که می‌خواهند با دست بشری او را بگیرند و یا با توصیفات بشری او را توصیف کنند. اندیشه‌ها و عقول بشر کجا! عظمت و بلندای مقام امام کجا!...   

مشهورترین تاریخ ولادت امام حسین علیه السلام، سوم شعبان سال چهارم هجری قمری، نقل شده است. در روایت معتبری آمده که چون امام حسین علیه السلام متولد شد، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به اسماء بنت عمیس فرمود: ای اسماء، فرزند مرا بیاور و اسماء آن حضرت را در جامه ی سفیدی پیچیده و نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آوردند. حضرت این نوزاد مبارک را در آغوش گرفت و در گوش راست اذان و در گوش چپش اقامه گفت.     

ناکارآمدی مدیریتی و عوامل نفوذی دشمن، از عوامل آسیب‌پذیر در پیکره نظام است

پیکرۀ حکومتی ما چون ضعف و بیماری داشت؛ لذا آسیب‌پذیر شد و ویروس‌ها و میکروب‌ها توانستند هجوم بیاوردند و آشوب بیافرینند و آسیب بزنند. اگر سالم و بی‌ضعف و ایراد بود، این اتّفاق نمی‌افتاد. ناکارآمدی‌، تبعیض، رانت‌خواری، اختلاس، فامیل‌بازی، جناح‌بازی‌، سوءا‌ستفاده‌ از موقعیّت‌ قدرت، بی‌اعتنایی به مظلومان و بی‌مهری به مستضعفین و...، عواملی است که پیکرۀ کشور و نظام را نحیف و آسیب‌پذیر می‌کند و زمینه را برای ناآرام‌‎سازی کشور به‌دست دشمنان نظام و کشور مستعد می‌کند. گرچه بخشی از مشکلات موجود در مدیریت کشور، ناشی از این است ‌که ما مهذّب نیستیم، به قدرت رسیدیم و فساد کردیم، یا در عین نالایق و ناکارآمد بودن، در مسؤولیّتی قرار گرفتیم که جای ما نبود. اینها همه درست است، امّا وقتی اختلال‌های داخل نظام به‌صورت جدّی بررسی می‌شود، حضور دشمنانِ مصمّم برای تخریب نظام از درون، به‌صورت قطعی اثبات می‌شود.(۱۴۰۱/۰۹/۰۱)

جنگ احزاب علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی و ایران مقتدر

استاد طیّب با توجّه به مضامین آیات ۲۳ تا ۲۷ سوره مبارکه احزاب فرمودند: تلاطمات و آشوب‌هایی که جامعه اسلامی ما با آن مواجه است، نباید روحیّه ما را سلب کند. واقعیت این است که یک جنگ احزاب علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی و ایران مقتدر و یکپارچه به راه افتاده است. مجموعه‌ای از همه گروه‌ها و جناح‌ها، با همه تفکّرات متعارض، و با یک قرار مشترک، یورش عظیمی را به سمت دین و نظام دینی شروع کرده‌اند؛ ولی ما نباید روحیّه خود را ببازیم.

در ادبیات عرفانی، واژه ی عشق اغلب به معنای محبت شدید به کار می رود. عشق کششی از عاشق به سوی معشوق است. حقیقت حب الهی شعله ایست در دل که از جذب کردن حضرت حق عبد را به سوی خود و انجذاب و مجذوب شدن عبد به سوی حضرت حق نشأت می گیرد. در پایان این راه، عشق و عاشق هر دو در معشوق، عقل و عاقل در معقول و علم و عالم در معلوم، فانی می شود؛ فقط خدا می ماند و بس. اگر عاشق تمام تعینات خود را ببازد، خود تبدیل به عشق می گردد؛ عشق متبلور...

طبق بسیاری از منابع موثّق تاریخی شیعه و تواریخ اهل سنّت، خلیفه دوم، صبح روز بیست و ششم ماه ذی الحجه، به دست پیروز نهاوندی که غلامی ایرانی ملقّب به ابولؤلؤ بود، در مسجد النّبی مورد ضربات خنجر قرار گرفت و همان روز یا چند روز بعد درگذشت. اغلب علمای متقدّم شیعه مثل شیخ مفید(ره)، بر اینکه تاریخ مرگ عمر در ماه ذی الحجه است نه ربیع الاول، تأکید دارند. ابن ادریس حلّی(صاحب سرائر) درباره­ی تاریخ نهم ربیع می گوید: هر کس بپندارد عمر در تاریخ نهم ربیع کشته شده، به اجماع صاحبان کتب تاریخ، در اشتباه است.

مراسمی که در روز نهم ربیع الاوّل، عدّه ای به گمان اینکه خلیفه دوم در آن روز کشته شده است، به قصد ابراز ارادت به اهل بیت(ع) و تبرّی از دشمنان ایشان و با توجّه به ظلم هایی که عمر به دختر بزرگوار پیامبر(ص) کرد، برگزار می کنند، به لحاظ های متعدّد جای تأمّل و نقد دارد؛ زیرا در عین اهمیّت بسیار تبرّی، از یک سو بررسی های تاریخی نشان می دهد که مرگ عمر در ماه ذی الحجه بوده نه ربیع الاوّل، و از سوی دیگر، سند روایات رفع القلم که ناظر بر این ایّام مطرح می شود؛ ضعیف و از نظر قواعد حدیثی، در پایین ترین درجه ی اعتبار قرار دارد و از دیگر سو ..  

روز بیست و چهار ذی الحجّه روزی است که رسول خدا صلّی الله علیه و آله با نصارای نجران مباهله کردند. این روز روز بسیار شریفی است و در آن چند عمل وارد است: اوّل غسل؛ دوم روزه؛ سوم خواندن دعای مباهله که شبیه دعای سحر ماه رمضان است و دعای بسیار ارزشمندی است. ...

روز عید یعنی روز عود و بازگشت از مجاز به حقیقت، از ظاهر به باطن، از غفلت به ذکر، از معصیت به طاعت، از زندگی طبیعی به حیات طیبه ی انسانی و نهایتاً از ماسوی الله به الله، که انا لله و انا الیه راجعون. این رجعت و عود به اصل، به راستی عید است.  

یکی از آثار ذکر، رهیدن از لذایذ طبیعی و مادی است. لذایذ طبیعی برای کسانی که واقعاً لذایذ بلندتر و بزرگتر را نچشیده باشند، جذّاب است. اگر کسی لذایذ معنوی را تجربه کند، دیگر لذایذ طبیعی قدرت به دام انداختن او را نخواهند داشت؛ یعنی اگر کسی چشمش به جمال دل آرای پروردگارش روشن شود و جمال الهی را ببیند، دیگر صاحب جمالان این دنیا در برابر جمال الهی، رنگ می بازند...    

همه ی کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است. همه ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می شود. تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم هنگام دفن تلقین می خوانند و وقتی تلقین خواندند نکیر و منکر می گویند: کار او درست شد؛ پس چرا تا آدم زنده است به خود تلقین نخواند.