میرزاجواد تهرانی 

ولادت: ۱۳۲۲هـ.ق.                  محلّ­ولادت: تهران.      

وفات: ۱۴۱۰هـ.ق.                 محلّ­دفن: آستان قدس رضوی، بهشت رضا.  

محلّ­تحصیل: قم، مشهد، نجف.

اساتید: حضرات شیخ مرتضی طالقانی، محمّدتقی آملی، میرزا مهدی غروی اصفهانی و ... .

تألیفات: عارف و صوفی چه می­گوید، آیین زندگی و درس­های اخلاق اسلامی و ... .

     ایشان بسیار ساده زیست بود؛ عمّامه­­ای کوچک می­بست و می­فرمود: «اگر خلاف عرف نبود، این را هم نمی­بستم». هیچ­گاه امام جماعت نمی­شد ولی خود به هر طلبه­ای اقتدا می­کرد. هرگز اجازه نمی­داد او را «آیت­الله» خطاب کنند. یکی از روحانیّون می­گوید: «روزی موفّق به بوسیدن دست ایشان شدم و از اتاق بیرون رفتم، وقتی بازگشتم آقا فرمود: "چون تو دست من را بوسیدی، من هم کفش­های تو را بوسیدم"».

     او از امور اجتماعی و رسیدگی به مستمندان غافل نبود. اوّلین مرکزخیریّه­ی درمانی و اوّلین صندوق قرض­الحسنه­ی ایران با مساعدت ایشان تأسیس شد.

     این فقیه عالی­قدر در مراحل مختلف نهضت انقلاب­ اسلامی، به ویژه در دفاع مقدّس حضوری فعّال داشت. زمانی که در جبهه بود با آن قَدِخمیده، روزی چهارده خمپاره به اسم چهارده معصوم شلّیک می­کرد و به گفته­ی دیده­بان که نمی­دانست چه کسی آنها را می­زند، کاملاً به هدف اصابت می­کرد.

     لطافت روح بزرگش او را از کوچک­ترین آزار به دیگران بر حذر می­داشت. روزی مقداری سبزی خرید؛ کمی از راه نرفته بود که بازگشت؛ مغازه­دار گمان کرد سبزی خراب بوده است ولی دید آقا مورچه­­­ای را از سبزی به زمین گذاشت و فرمود: «نخواستم موجب دوری او از خانه­اش شوم».

     این عارف دل­سوخته برای اظهار ارادت به آستان حضرت سیّدالشهداء علیه­السّلام در روز عاشورا، مشک آب بر دوش می­انداخت و به سقّایی عزاداران می­پرداخت.

     خود را هیچ به حساب می­آورد و می_­فرمود: «پس از مرگم همین که چند نفر جمع شوند تا بتوانند تابوتم را حمل کنند کافی است و به دیگران خبر ندهید تا مزاحمتی برایشان نباشد».