مقدّمه

در مقدّمه‌ی بحث، اشاره به چند نکته ضروری به نظر می‌رسد.

نخست اینکه: حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام امامند. امام شخصیتّی است که پیشاپیش حرکت می‌کند و دیگران باید در پی ایشان، مسیر آن حضرت را طی کنند. شیعه یعنی کسی که در پی امام خویش می‌رود و او را مشایعت می‌کند.

نکته‌ی دوم: امام حسین علیه‌السّلام اُسوه‌‌اند. آن حضرت می‌فرمایند: فَلَکُم فیَّ اُسوَةٌ: در شخصیّت من، برای شما، الگویی برای تأسّی کردن است.  اُسوه یعنی کسی که دیگران باید از او الگو بگیرند و مانند او شوند؛ بنابراین شیعیان آن حضرت باید در زندگی خود از ایشان الگو بگیرند.

نکته‌ی سوم: عبارت کُلُّ یَومٍ عاشورا وَ کُلُّ ارضٍ کَربَلا:  هر روز عاشورا و هر سرزمین کربلاست؛ به این معناست که علاوه بر عشق ورزیدن به حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام و سوگواری برای آن بزرگوار، باید از مکتب عاشورا درس آموخت و در حدّ توان خویش، حسینی زندگی کرد.
نکته‌ی چهارم: در حجّ عاشورایی، عرفات، معرفت نهضت عاشورا و منا، عشق به امام حسین علیه‌السّلام است؛ که این دو لازم و ملزوم یکدیگرند و هر یک بدون دیگری ناقص است.

نکته‌ی پنجم: مکتب عاشورا مبیّن حقیقت و تمامیّت اسلام، با توازن و تناسب الهی بین اجزای آن است؛ بنابراین نباید عاشورا را فقط در یک بُعد انقلابی، تاریخی، احساسی یا عرفانی خلاصه کرد. بُعد اخلاقی و عرفانی، یکی از ابعاد آموزه‌های واقعه‌ی عاشوراست که در این نوشتار، اشاراتی به آن خواهیم داشت.

نکته‌ی ششم: در عرصه‌ی اخلاق و عرفان، امام حسین علیه‌السّلام نقش راهنما و راهبر را بر عهده دارند. در عرصه‌ی علم اخلاق و عرفان نظری، حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام مصباح الهدی و چراغ هدایت و در عرصه‌ی تربیت اخلاقی و عرفان عملی، سفینة‌النّجاة و کشتی نجات می‌باشند.

در این اثر، به اختصار، به ده درس از صدها درس عرفان و اخلاق که از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، اشاره خواهیم کرد.

بازگشت به فهرست کتاب کرشمه حسن