میرزا حسین خلیلی تهرانی

ولادت: ۱۲۳۰هـ.ق.                                        محلّ­ولادت: نجف.      

وفات: ۱۳۲۶هـ.ق.                                         محلّ­دفن: نجف.

محلّ­تحصیل: نجف.

اساتید: حضرات میرزا خلیل خلیلی (پدر ایشان)، ملّا­علی خلیلی (برادر ایشان)، شیخ محمّدحسن نجفی (صاحب جواهر)و ... .

شاگردان: سیّداحمد کربلایی، میرزا محمّدعلی شاه­آبادی، آقا ضیاءالدّین عراقی، سیّدعلی قاضی طباطبایی و ... .

تألیفات: رسائلی در فقه و اصول.

خانواده­ی ایشان به علم و تقوا شهره بود و کراماتی نیز از پدر بزرگوارش نقل شده­است. میرزا حسین خلیلی اخلاقی نیکو و نفسی کریم داشت و از نظر هم­­نشینی خوش محضر، متواضع و بذله­گو بود. از نزدیک به فقیران سرکشی می­کرد و به درد دل آنان گوش می­داد.

در انجام عبادات مربوط به مسجد کوفه و سهله اهتمام می ورزید و هر سال دهه­­ی آخر ماه مبارک رمضان را در مسجد کوفه معتکف می­شد. چنان با نماز مأنوس بود که بیشتر اوقات در حال قیام و سجود دیده می­شد و هیچ­گاه زیارت عاشورا در بین­الطّلوعین را ترک نمی­کرد.

ذهن دقیقش از توجّه به اوضاع و شرایط روز غافل نبود. از بدو جریان مشروطه نقش بسزایی در به ثمر رساندن این نهضت داشت و در واقع یکی از ارکان و رهبران سه گانه­ی این قیام به شمار می­رفت.

وی بعد از رحلت میرزای شیرازی بزرگ، از مراجع بزرگ و پرآوازه­ی جهان تشیّع شد به طوری که در کشورهای ایران، هند، عراق و لبنان پیروان فراوانی داشت.

با همّت کم­نظیر این عالِم بزرگ، دو مدرسه­ی علمیّه در نجف اشرف ساخته­شد. زیرسازی مسجد سهله و کوفه، ساخت زائر سرای بزرگ برای زائران و احداث چاه آب برای ساکنان نجف از دیگر اقدامات ارزشمند وی بوده­است.

آخرین ساعات حیات پر برکتش، در مسجد سهله مشغول راز و نیاز به درگاه بی­نیاز بود و در همان حال به لقاءالله پیوست.