سیّدمحمّدسعید حَبّوبی

ولادت: ۱۲۶۶ هـ.ق.                          محلّ­ولادت: نجف.    

وفات: ۱۳۳۳ هـ.ق.                           محل­ّدفن: صحن مطهّر علوی. 

محلّ­تحصیل: نجف.

اساتید: حضرات میرزا حبیب­الله رشتی، فاضل شربیانی، شیخ طه نجف و ... .

استاد عرفان: آخوندملاّ حسینقلی همدانی.

تألیفات: دیوان کبیر، رسائلی در فقه و اصول.

او قلّه­های رفیع فقه، ادب، عرفان و جهاد را فتح کرد و همه را در پیشبرد اهداف اسلام به کار گرفت. در پارسایی و تقوا از رتبه­ی بالایی برخوردار بود. هنگامی که به ریاست دینی و ظاهری رسید، در احوال و رفتارش هیچ تفاوتی دیده نمی­شد. سعه­ی صدر و تواضع و بزرگواری، از صفات بارز این فقیه مجاهد بود. روزی آخوندملاّ حسینقلی همدانی در وسط درس چندبار این جمله را تکرار کرد: «آفرین سیّدمحمّدسعید!»؛ حاضران از این سخن تعجّب کردند؛ حال آنکه سیّدمحمّدسعید آن روز در درس حاضر نبود؛ بعداً از او پرسیدند تو در آن روز کجا بودی و چه می­کردی؟ او پاسخ داد: «آن ساعت در قایق نشسته بودم و از کوفه به کربلا می­آمدم؛ عربی کنار من خوابیده و سرش را بر شانه­ی من گذاشته بود؛ خُر خُر می­کرد و آب دهانش به روی من می­ریخت ولی من دلم نیامد او را بیدار کنم و آن وضعیّت نفرت آور را تا مقصد تحمّل کردم».

یکی از مهم­ترین امتیازات سیّدمحمّدسعید حَبّوبی، ذوق ادبی و قریحه­ی شعری وی بود. شیخ آقا بزرگ تهرانی در این مورد می­گوید: «با نگاهی گذرا و دقیق به دیوان حَبّوبی، می­توان به قوّه­ی شعر و جایگاه بلند او در جهان ادب پی برد».

در حادثه­ی جنگ جهانی اوّل که نیروهای انگلیسی، برخی از مناطق کشور عراق را اشغال کردند، این فقیه فرزانه در صف پیشگامان مبارزه با دشمنان قرار گرفت؛ امّا در نهایت متّفقین به پیروزی رسیدند و تفرقه و تشتّت، میان مبارزان حاکم شد؛ به ناچار به ناصریه برگشت و طولی نکشید که روح بلندش در اثر این ناراحتی به ملکوت اعلی پیوست.