حاج­هادی (مقدّس) تهرانی 

ولادت: ۱۳۲۰­هـ.ق.                محلّ­ولادت: تهران.     

وفات: ۱۳۷۷هـ.ق.                محلّ­دفن: نجف.      

استادعرفان: شیخ مرتضی زاهد.

از کودکی توجّهی به بازی­های کودکانه نداشت. برای تحصیل وارد حوزه­های دینی شد و به خاطر علاقه­ی زیاد، به وعظ و خطابه روی آورد.

از آنجا که مواعظ و خطابه­های این مرد خدا با صدق و سوز همراه بود، بر مخاطبان تأثیر بسیار داشت. خود نیز کثیرالبکاء بود و عشق به اهل بیت علیهم السّلام در جانش زبانه می­کشید. کرامات متعدّدی از ایشان نقل شده است امّا لطافت روح بزرگان، خود فوق هر کرامتی است. سوز درون، روحش را به لطافتی رسانده بود که کوچک­ترین آزار بر خلق خدا را روا نمی­داشت.

درسفری به عتبات عالیات، همسفران از ایشان خواستند مراقب وسایل آنها باشد تا برگردند، پذیرفت و کنار اسباب و اثاثیه روی زمین نشست؛ مقابل او تعدادی بچّه مشغول بازی بودند؛ پس از مدّتی انتظار، چون از نشستن خسته شده بود، می­خواست بلند شود؛ بچّه­ها که فکر کردند از سر و صدای آنها ناراحت شده است، فرارکردند. ایشان بسیار ناراحت شد؛ وقتی همسفران برگشتند متوجّه ناراحتی شدید او شدند و علّت را پرسیدند؛ فرمود: «ما به این سن رسیده­ایم ولی هنوز بلند شدن از روی زمین را یاد نگرفته­ایم».

اواخر عمر شریفش، قصد کرد ابتدا به مکّه و سپس به عتبات مشرّف شود. وقتی برای خداحافظی خدمت آیت­الله العظمی سیّدحسین بروجردی رسید، ایشان نگاهی به حاج مقدّس انداخت و فرمود: «مقدّس! دیگر از این سفر برنمی­گردی!»؛ حاج مقدّس در جواب گفت: «این مطلب را می­دانم!».