محمّدمهدی محی ­الدّین الهی قمشه ­ای 

ولادت: ۱۳۱۸ هـ.ق. محلّ­ ولادت: اصفهان.

وفات: ۱۳۹۳ هـ.ق. محلّ ­دفن: قم، وادی­ السّلام، اتاق ۱۹.

محلّ­ تحصیل: اصفهان، مشهد.

اساتید: حضرات ملاّمحمّدهادی قمشه­ای، شیخ­محمّد حکیم­خراسانی، آقا حسین فقیه­خراسانی و ... .

شاگردان: محمّدرضا ربّانی، حسن حسن زاده آملی، عبدالله جوادی آملی.

تألیفات: ترجمه­ ی قرآن کریم، حکمت الهی عام و خاص، شرح فصوص الحکم فارابی، دیوان حکیم الهی و ... .

در دیوان اشعارش روح تولّی به ساحت قدس ائمه­ ی اطهار علیهم ­السّلام و ذوق لطیف و مشرب عرفانی او مشهود است. به خلوت شب و بیداری سحر بسیار انس داشت؛ قسمت اعظم غزلیّاتش در این باب است. در قنوت نمازش بسیار گریه می­ کرد. در عظمت شأن نهج­ البلاغه می­ فرمود:«برویم بهشت، نهج ­البلاغه را خدمت امیرالمؤمنین علیه­ السّلام درس بخوانیم تا بفهمیم حضرت چه فرموده­ است».

زمانی ایشان کسالتی داشت؛ عرض کرد: «خدایا توسّط جبرئیلت چند عدد لیمو برای ما برسان!»؛ و هنوز چند لحظه­­ ای نگذشته­ بود که پیرمردی دقُّ­­ الباب کرد و ده تا لیموی درشت و خوش عطر آورد و گفت: «بفرمایید!».

یک بار که برای حج مشرّف شده­ بود؛ در صحرا از تشنگی بی­ طاقت شد؛ سیّدی آمد و ظرف آبی به ایشان داد؛ آیت ­­الله­ الهی­­ قمشه ­­ای به آن سیّد گفت: «آبی به این شیرینی و خنکی نخورده بودم»؛ وقتی سیراب شد،آن سیّد بقیّه­ ی آب را به سر و صورت او ریخت و وقتی سر بلند کرد، سیّد را ندید.

آیت ­­الله­ حسن­ زاده ­آملی درباره­ ی ایشان می­ فرماید: «از اوّل تا آخر کلیّات دیوانش و در همه آثارش یک کلمه لغو نمی­ یابی؛ از فاتحه تا خاتمه، شور و نوا و سوز و گداز است؛ خدا گواه­ است که محضرش نیز چنین بود؛ بیش از ده سال با او حشر و نشر داشتم یک کلمه­­ ی ناروا و یک جمله­ ی بیهوده از او نشنیدم».

آیت ­الله بروجردی که خود در تفسیر قرآن تبحّر داشت در مورد ترجمه­ ی ایشان می­ فرماید: «هیچ ترجمه­ ای را با ترجمه­ ی آقای­ الهی قمشه­ ای مقایسه نکنید؛ کاری که ایشان کردند فوق­ العاده­ است».