مهریه

مبلغ مهریه‌ی عروس‌خانم نسبت به مهریه‌های آن دوران بسیار بالا معیّن شد. مهریه‌ی معمول آن‌زمان هرچه بود؛ مهریه‌ی خانم انصاری‌همدانی پنج برابر آن بود[۱] و این هم خواسته‌ی خود مهندس تناوش بود؛ وگرنه کسی در مورد این موضوع صحبتی نکرده بود.

خانم فاطمه انصاری‌همدانی (همسر مرحوم تناوش) می‌گوید:

آذرماه ۱۳۳۷ ازدواج کردیم. مهریه را مرحوم پدرم گفتند یک جلد کلام‌الله مجید باشد. پدرشوهرم هم گفتند ده‌هزار تومان به‌عنوان مهریه بنویسند. خود سیّدجلال هم بر آن، مجموعه‌ای از جواهرات الماس را افزود. مهریه‌ی من، مهریه‌ی سنگینی بود؛ ولی - به رغم خواست پدرم - خانواده‌ی داماد به تمایل خودشان آن را منظور کرده‌بودند.[۲]

در مورد جهیزیه هم مهندس تناوش می‌گفت: «ما در تهران همه‌ی وسایل زندگی را داریم و نیازی نیست.» امّا با این حال آیت‌الله انصاری مبلغی را برای جهیزیه به ایشان دادند.

یک هفته بعد از ازدواج به تهران آمدند وعروسی مفصّلی هم در تهران برگزار شد. مهندس تناوش و همسرشان در خیابان باغ صبای تهران ساکن شدند.[۳]