دستوری مختصر ولی جامع

خانم فاطمه انصاری‌همدانی می‌گوید: بعد از ازدواج‌ام با مرحوم تناوش که به تهران آمدیم، پدرمرحمه الله، در نامه‌ای پُرمِهر و محبّت، کوتاه و بسیار عمیق[۱] به من نوشتند: «امیدوارم ان‌شاءالله‌تعالی همیشه خوشوقت و موفّق به‌تحصیل رضای خدای‌تعالی و رضایت این‌جانب و خوشنودی آقای مهندس باشید تا برخوردار از سعادت‌های دنیا و آخرت بشوید.»

عمل به همین یک جمله برای سعادتمندشدنِ هر زن مسلمان شوهردار، کافی است که در آن اولویّت‌ها هم به‌خوبی مشخّص شده است: نخست رضایت خداوند متعال، سپس والدین و همسر.

در طول زندگی مشترک‌مان مرحوم تناوش هم همیشه همین را از من می‌خواست و جز این چیزی نمی‌گفت.[۲]