گرفتاری‌های حرف نشنیدن

خانم فاطمه انصاری‌همدانی (همسر مرحوم تناوش) می‌گوید:

باغ صبا[۱] که سکونت داشتیم با بعضی دخترخاله‌های سیّدجلال همسایه بودیم. آنها به من می‌گفتند: «سیّدجلال خیلی ولخرج است. به او بگو به‌جای اینکه این‌همه پولِ اجاره‌ی خانه بدهد، یک‌جایی را بخرد.»

بعد هم می‌گفتند: «ما هرچه به او می‌گوییم که باید جایی را بخرد گوش نمی‌دهد، ولی اگر تو به او بگویی می‌خرد.»

در مورد خرید منزل، دو سه بار به سیّدجلال گفتم، ولی گوش نکرد. حالِ سیّدجلال تغییر کرده بود و اصلاً دنیا را نمی‌خواست.

بستگان سیّدجلال وقتی دیدند این‌جوری شد، از من خواستند به پدرم بگویم و از ایشان بخواهم که به سیّدجلال بگویند تا به‌جای پرداختِ اجاره، خانه‌ای را بخرد. من هم موضوع را برای پدرم توضیح دادم و ایشان هم طبق صلاحدیدی که خودشان به آن رسیده بودند، از سیّدجلال خواستند تا خانه‌ای خریداری کند. نمی دانم صلاحدید پدرم بر چه مبنایی بود. شاید ایشان لازم دانسته بودند سیّدجلال در مشی سلوکی خود، تعادل خاصی را رعایت کند، شاید هم چیز دیگری بود. به هر صورت، سیّدجلال به مرحوم پدرم گفت: «چشم!» ولی عملاً خریدِ خانه بر زمین ماند و انجام نشد.

بعد از این بود که مجموعه‌ای از مشکلات مختلف کاری و مالی برای سیّدجلال پیش آمد و حسابی او را گرفتار کرد.

یک بار سیّدجلال به من گفت: «در مورد آن گرفتاری‌های متعدّد به فکر رفتم که این‌ها چرا این‌طور پیاپی پیش می‌آید؟ به من گفتند علّتش این است که در مورد خریدن خانه، به فرمایش پدرت گوش نکرده‌ام.»

همین‌که بعد از چند مرحله اجاره‌نشینی، بالاخره سیّدجلال اقدام کرد و منزلی را در خیابان آبشار خریداری کردیم، همه‌ی آن مشکلات و گرفتاری‌ها تمام شد.[۲]