اشک‌های سیّدجلال

سیّدجلال بسیار بر مصیبت‌های اهل‌بیتعلیهم السلام می‌گریست.[۱] او معتقد بود همه‌ی مقامات از اهل‌بیتعلیهم السلام می‌رسد. در مجالس حضرت اباعبدالله‌الحسینعلیه السلام و حضرت فاطمه‌ی زهراعلیها السلام بسیار در مصایب آن بزرگواران اشک می‌ریخت و احترام ویژه‌ای برای آن مجالس قائل بود.[۲]

سیّدجلال در مجالس روضه از دستمال پارچه‌ای استفاده می‌کرد و دستمال کاغذی مصرف نمی‌کرد. او احترام زیادی برای اشکی که در سوگ اباعبدالله‌الحسینعلیه السلام فرومی‌چکید، قائل بود و حاضر نبود آن دستمال را دور بیاندازد.[۳]

مجلس ده شب اوّل محرم را به دلیل عظمت مجاهدت‌های امام حسینعلیه السلام ترک نمی‌کرد تا به مردم در باطن و ظاهر بفهماند که از نوکری این درگاه است که می‌توان از فرش به عرش رسید. در این ده شب در درگاهیِ منزل‌شان می‌نشستند و داخل نمی‌رفتند. طوری که حس خدمتگزاری در تمام وجودشان به‌طور دائم دیده می‌شد. در حدّ پلک‌زدن کاری نمی‌کردند که مهمان شب چهارشنبه احساس کند ایشان خسته شده است. سیّدجلال تک تک مهمانان را میهمان واقعی آن حضراتعلیهم السلام می‌دانست و از عمق جان و با تمام وجود از آنها پذیرایی می‌کرد.[۴]