[۱]. «کاواره» تغییریافته‌ی «کاباره» و درواقع اشاره‌ی لطیف و مزاح‌آمیز مرحوم تناوش است به آن جلسات مذهبی پُرنور و باصفا که دست‌اندرکار برگزاری آن بودند. «کاباره» در اصل کلمه‌ای فرانسوی است و به محلّی گفته می‌شود که در آن نمایش می‌دهند و مشتریان می‌توانند ضمن تماشای برنامه‌ی رقص و آواز، به آشامیدن، خوردن و رقصیدن بپردازند. [فرهنگ واژه‌های اروپایی در فارسی؛ صص۲۶۳ و ۲۶۴] در دوران پهلوی مبنای حکومت، ایجاد مراکز متعدّد فساد بود و کاباره که در آن، مشتریان به نوشیدن مشروبات الکلی، شنیدن آوازها و موسیقی‌های حرام و تماشای رقص‌های شهوانی می‌گذراندند، ازجمله‌ی چنین مراکزی بود. اینکه چرا مرحوم تناوش برای نامیدن مجلس زیبای معنویِ اهل‌بیتعلیهم السلام از کلمه‌ی «کاواره» استفاده می‌کرد، در واقع به تناسبِ اوضاع دوران پهلوی، ریشه در همان ذوقیاتی دارد که در فرهنگ اسلامی و ایرانی ما از کلماتی چون «میخانه»، «شراب»، «مستی»، «مطرب» برای اشاره به عالی‌ترین مفاهیم عارفانه بهره می‌بَرَد. شاید وجه‌شبهِ کاباره‌ی اصطلاحی با کاواره‌ی اهل‌بیتعلیهم السلام از جهتِ مستی حاصل از شراب طهور، و به وجد آمدن و از خود بی‌خودشدن در اثر شنیدن آیات وحی و احادیث شریف باشد.

[۲]. برگرفته از گفته‌های علی‌محمّد شریفی در تاریخ بیست‌وسوم آذرماه ۱۳۹۱/