جذّابیّت سیّدجلال

در دانشگاه، جوانان و در کارخانه، نسّاج‌ها و مسؤلان در زمان فراغت از کار، دور مهندس تناوش جمع می‌شدند و از او می‌خواستند برایشان حرف بزند و ایشان هم با معنویت خاص خود، آنها را جذب خدا و خوبی‌ها می‌کرد و می‌گفت: «خوشی و لذّات دنیوی فانی و زودگذر است، امّا شراب حق همیشه خوشی به همراه دارد و دائمی و جاودان است.» در جلسات سیّدجلال هم این لذّت دائمی‌بود، و ظاهر و باطنِ آدمی در کنار ایشان آرامش خاصی می‌گرفت.[۱]

همیشه با رفتار خوبی که داشت، افراد جذب ایشان می‌شدند. خنده‌رو بود. گویی روحیه‌ی افراد را می‌دید و متناسب با آن با اخلاقش، اعمال نا‌درستِ دیگران را درست می‌کرد. هیچ‌گاه امر و نهی نمی‌کرد. می‌گفت: «وجدان خود را ملاک و معیار قرار بده، در پایان روز با محاسبه، کارهای خوبت را ادامه بده و کارهای بد را ترک کن و از آن توبه کن. و این برای تو آرامشی خاص ایجاد می‌کند.»[۲]

ظاهر مهندس تناوش بدون هیاهو بود؛ امّا در باطن اقیانوسی از معرفت بود. از درون بر دیگران اثرات مهمّی می‌گذاشت.[۳]

در اخلاق و جذب افراد بی‌نظیر بود. درعین‌حال که عارف و عالم به مسایل دینی و شرعی بود، با بعضی روحانی‌ها فرق داشت و این امر ظاهری باعث می‌شد که محبوب جوانان باشد. هیچ‌گاه به جوانان امر و نهی نمی‌کرد، با اخلاق خود، آنها را شیفته‌ی معنویات می‌کرد، با توجّه به روحیه‌ی هر جوان و طبق علایقش با او هم‌صحبت می‌شد. روی باطن افراد کار می‌کرد و به ظاهرشان کار نداشت. شخصیّتی بزرگوار و سعه‌ی صدری مثال‌زدنی داشت.[۴]

شهرام نوروز ناصری (از شاگردان و دوستان مرحوم تناوش) می‌گوید: «نورانیّت خاصی در چهره‌ی مهندس تناوش بود که سبب شد از همان ابتدای کار شیفته‌ی ایشان شوم. مهندس تناوش گاهی از همان برخورد اوّل، فضایی بسیار صمیمی را برای فرد فراهم می‌کرد که استثنایی بود؛ فضایی که در آن ردّ پایی از تحکّم، زور، سرزنش و امثال این‌ها دیده نمی‌شد. این امر خود سبب جذب یک جوان - که ایدئولوژی‌های مختلفی را تا آن زمان تجربه کرده بود - به سمت آن بزرگوار می‌شد. سعه‌ی صدر فوق‌العاده‌ای داشت. پذیرای همه‌ی افراد با هر نوع عقیده بود. مرحوم تناوش هیچ‌گاه به افراد امر و نهی نمی‌کرد، بلکه حقیقت را با رفتار نشان می‌داد، طوری که قلبِ فرد به آن اقبال نشان دهد.»[۵]

مهندس تناوش، فردی مرتّب، منظّم و شیک‌پوش بود و همواره با آرامش و لبخند سخن می‌گفت که این‌ها جذّابیّت ایشان را دوچندان می‌کرد. آن بزرگوار با وجود مشکلات حادّ تنفّسی (آسم) به همراه همسر بزرگوارشان همواره با خوشرویی، میزبان دوستان و اطرافیان خود بودند.[۶]