گمنامی سیّدجلال

محمّدمهدی اسلامیه درباره‌ی مهندس تناوش می‌گوید: «توفیق داشتم محضر علمی روحانیون بزرگی را درک کنم؛ امّا آنچه ایشان را از سایر بزرگان متمایز می‌ساخت، این بود که گمنامی و ناشناخته‌ماندن را وجهه‌ی همّت خود قرار داده بود.»[۱]

فردی اجتماعی و در میان خلق خدا بود؛ امّا خلق به او راه نداشتند. در تمام عمر شریفش تعداد افرادی که به او راه یافتند، نیمی از انگشتان دست بود.[۲]

اغلب بعد از آنکه آیاتی از ربّ العالمین از او ساطع می‌شد، حالاتی رخ می‌داد؛ امّا با بذله‌گویی، شادی‌ای چنان عمیق در افراد پدید می‌آورْد که بالجمله فرد از موضوع غافل می‌مانْد و ایشان را مانند خود فردی عادی می‌پنداشت.[۳]

با یکی از وعّاظی که قریب چهل سال با مهندس تناوش آشنا بود و در بیت ایشان مکرّر رفت‌وآمد داشت، گفت‌وگویی دست داد. وقتی خواستم وارد جزئیات زندگی مرحوم تناوش و حالات و خصال عالی ایشان شَوَم، پی بردم مخاطبِ من، از آن مرحوم تنها به اندازه‌ی موضوع ازدواج ایشان و اینکه داماد آیت‌الله انصاری‌همدانی بوده‌اند، می‌داند! واقعاً از این شخصیّت عظیم همان‌قدر می‌دانست و اصلاً توجّهی به عمق واقعی شخصیّت مرحوم تناوش پیدا نکرده بود! البتّه حتماً این خواسته و صلاحدید خودِ سیّدجلال هم بود، ولی به هر صورت از طرفِ گفت‌وگوی خود خیلی تعجّب کردم که چه‌طور با آن دوامِ همنشینی، از توفیق مصاحبتِ درست با سیّدجلال محروم مانده است؟![۴]

این عارف نازنین کوه یخی بود که قسمت اعظمش ناپیدا بود و ناپیدا ماند و حتّی اقربا از آن بی‌خبر ماندند.[۵]