دوری از شهرت

مرید زیاد داشت؛ امّا از شهرت گریزان بود. شهرت را دوست نداشت و به همسر خود می‌گفت: «مگر پدرت شهرت داشت که من هم داشته باشم؟!»[۱]

به «پنهان ماندن» به‌عنوانِ یک اصل بزرگ در زندگی سلوکی و عرصه‌ی عرفان، معتقد بود و می‌گفت:

جز برای فردِ صاحب‌رسالت، «شهرت» باعث «غفلت» است از مبدأ. اگر شما را کسی بشناسد به همان اندازه که آن فرد شما را می‌شناسد، از مبدأ غافل می‌شوی.

به مقدار آشنایی افراد، به غفلت دچار می‌شوی، مگر آنکه از جانب حق مأمور باشی.

وی از امجد اولیای خدا و حافظ اسرار الهی بود و از بروز آن به غیر اهلش - و چه‌بسا اهل‌اش - منصرف بود. از آن‌چه داشت، فقط به آنانی که اهلیّتِ قطعی داشتند، به‌قدر ضرورت ابراز می‌فرمود. دلیل آن هم اراده دائمی او بر پنهان ماندن بود.[۲]

مهندس «رند» بود. محال بود کسی که با او سنخیت نداشت، تشخیص بدهد چه دریای عظیم و خروشانی در درونش نهفته است. تیزهوش، عمیق و بسیار دلسوز بود.[۳]