رفتار خضرگونه

مرحوم تناوش گاهی می‌دید ظالمی به شخصی ظلم می‌کند؛ ولی بنا به مصحلتی که در پس پرده بود و بر آن وقوف داشت؛ وظیفه‌ی خود می‌دانست دخالت نکند. در چنین مواردی هیچ نمی‌گفت، همه‌ی تأثّر و ناراحتی‌اش را درونِ خودش می‌ریخت؛ به‌عنوان یک انسان، خیلی متأثّر می‌شد؛ ولی در راستای معرفتی که خداوند به او مرحمت کرده بود، هیچ نمی‌گفت. این حالِ مرحوم تناوش، مرا به یادِ ماجرای حضرت خضرعلیه السلام می‌انداخت که عمیقاً توجّه به باطن امورِ ظاهری داشت؛ فقط بر مبنای علم الهی‌اش عمل می‌کرد و هدفی جز جلب رضایت و خشنودی خداوند نداشت.[۱]