امانتی من کو؟

مهندس محمّدعلی بهزادی می‌گوید:

یکی از اقوام مهندس تناوشرحمه الله فوت شده بود. شخصی هراسان پیش ایشان آمد و گفت: «به این تازه‌درگذشته امانتی سپرده بودم. حال که شنیدم فوت شده‌اند، به منزل شان رفتم؛ ولی همسرشان هرچه گشته‌اند، نتوانسته‌اند آن امانتی را پیدا کنند. چون دیدند خیلی مضطربم و موضوع برایم اهمّیّت خاصی دارد، به من گفتند تا دیر نشده سراغ شما بیایم تا آن امانتی را پیدا کنید.»

روزی که داشتند آن شخص را به خاک می‌سپردند، آقای مهندس تناوشرحمه الله به فاصله‌ی پنجاه متر دورتر از قبر ایستاده بودند؛ آرامشی داشتند و متبسّم بودند.

ایشان خیلی راحت با ارواح صحبت می‌کردند؛ همان‌طور که من و شما با هم گفت‌وشنود می‌کنیم. صحبت کردن باروح به‌وسیله‌ی لب و زبان نیست. این ارتباط ازنوع دیگری است. ارتباط درونی است و قبل از آن‌که کلامی بیان شود، آن کلام برای طرف مقابل مشخّص و مفهوم می‌شود.

خودم شاهد بودم که مرحوم تناوش دورتر از محلّ خاک‌سپاری ایستاده بودند و می‌خندیدند که همین را نشانه‌ای بر شادی روح آن میّت گرفتم. کارِ دفن که تمام شد، مرحوم تناوش نشانی کیسه‌ی امانتیِ آن فرد را به او گفت و از وی خواست دوباره به منزل آن مرحوم برود و بگوید: «در فلان اتاق، طاقچه‌ای هست که فلان گوشه‌ی آن کیسه‌ای با چنین مشخّصاتی گذاشته شده و امانتی من داخل آن است.»

آن شخص هم به حرف مرحوم تناوش گوش کرد و موفّق شد با نشانی‌هایی که گرفته بود، امانتی خود را پس بگیرد.[۱]