گفت‌وگو با روح زندگان

در دوران حکومت پهلوی، زمانی که مهندس تناوش مدیرعامل کارخانه‌ی معظم فخرایران بودند، در یکی از مناسبت‌های مورد نظر حکومت، به تحمیل و پی‌گیری ساواک، قرار شد طاق‌نصرتی جلوی کارخانه بزنند و یکی از نجّارها که مسئولیِت دیگرنجّارها را بعهده داشت، مرتّب کار را به‌تعویق می‌انداخت و اذیّت می‌کرد. ساواک هم خیلی فشار آورده بود که این طاق‌نصرت هرچه زودتر باید تمام شود. عاقبت آقای مهندس تناوش تصمیم گرفت که این فرد را از آن سِمَت بردارد.

مرحوم تناوش فرمود: به‌مجرّدی که این تصمیم را گرفتم، روح آن نجّار حاضر شد و به من گفت: «این کار را نکن. این مرد دارد شیطنت می‌کند؛ ولی من درستش می‌کنم!»

مرحوم تناوش می‌گفت: «پذیرفتم و از تصمیم برگشتم. به فاصله‌ی اندکی رفتار آن مرد تغییر کرد و از آن اذیّت و آزار دست کشید.» معلوم بود که روح آن مرد به‌قول خودش وفا کرده است.

باید توجّه داشت که این اتّفاق در زمانِ حیاتِ آن فرد موذی رُخ داد. این تصوّر که ارتباط با ارواح اشخاص، فقط بعد از مرگشان ممکن است، تصوّر درستی نیست. همان‌طور که گفتم، روح افراد در زمان حیاتشان هم مشغول امور و فعّالیّت‌هایی است. توجّه داشته باشید که آن نجّار فرد صاحب‌معنویتی نبود؛ اگر معنویتی داشت که بزرگواری چون مهندس تناوش را به‌زحمت نمی‌انداخت. امّا روح آن مرد که حقیقتی متمایز از آن مرد بود، ازباب خیرخواهی برای صاحبش به این پادرمیانی دست زده بود. این را گفتم ازباب این‌که شمّه‌ای از قوّتِ روحی مرحوم مهندس تناوش را شناسانده باشم.

مهندس تناوش با روح بچّه‌ها صحبت می‌کرد. او برای بچّه‌ها فوق‌العاده ارزش قائل بود. وقتی یک کودک را می‌دید، مثل این بود که چشمش به یک جواهر گرانبها افتاده است. او می‌فهمید و درک می‌کرد که روح آن کودک چه‌قدر پاک است.[۱]