۲۳/ هرگز تنها نمی‌مانی!

سال‌هاست کمتر می‌شود توی خانه باشم. مرتّب دوستان و آشنایان لطف می‌کنند و مرا با خود به سفر می‌برند یا در تهران برنامه‌های مختلفی می‌گذارند و مرا دعوت می‌کنند. خیلی هم ابراز لطف می‌کنند و مرا شرمنده‌ی محبّت‌های‌شان می‌سازند. عزیزان بامحبّت تمام اصرار می‌کنند، دنبالم می‌آیند، مرا این‌طرف و آن‌طرف می‌برند و حتّی اجازه نمی‌دهند بندکفش‌هایم را خودم ببندم. همه‌جور رسیدگی و مراقبت می‌کنند تا همراهشان باشم. اصلاً نمی‌گذارند تنها بمانم.

آن اوایل که جلال از دنیا رفته بود، بیشتر توی خانه بودم. یادم هست دو سه سال بعد از فوت مرحوم تناوش، یکی از همسایه‌ها او را در خواب دیده بود که در بهشت است و غرق نعمت‌های الهی، جایگاه خیلی خوبی هم دارد. جلال به آن خانم گفته بود: «می‌بینی حال و روز من چه خوب است؛ فقط برای خانمم ناراحتم. همسرم تنهاست و از خانه هم بیرون نمی‌رود و همه‌اش زانوی غم به بغل گرفته است. من این‌جا خوشم و فقط برای او ناراحتم. برو به او بگو از خانه برود بیرون.»

حرف آن خانم را خیلی باور نکردم. بیشتر فکر کردم این حرف را می‌زند که من خیلی غصه نخورم. امّا بعداً خودم هم جلال را با وضع خیلی خوب و خوشی در خواب دیدم. به من گفت: «توی خانه نمان و برو بیرون. من دعا می‌کنم هیچ‌وقت خانه پیدایت نشود!»

بعد از آن، خدا جوری شرایط را پیش آورد که واقعاً تا زمانی که خودم نخواهم، توی خانه نمی‌مانم.»[۱]