چهار خصلت بارز

یکی از شاگردان و دوستان دیرین مرحوم تناوش[۱] که خود از استادانِ فرهیخته و فرزانگان کشورند، در دست‌نوشته‌ای به‌اجمال، به توصیف بعضی از حالات و صفات ایشان پرداخته‌اند که بس آموزنده و خواندنی است:

به نظر بنده، حیات دنیوی مرحوم آقای مهندس تناوش دو بُعد داشت. یکی بُعد باطنی و دیگری بعُد ظاهری. بعُد باطنی پوشیده و نامکشوف بود. مگر برای کسانی که مثل خودِ او مراتب عالی عرفان را طی کرده بودند؛ اما بعُدظاهری زندگی او برای اطرافیان، دوستان و کسانی که با وی ارتباط داشتند، تقریباً آشکار بود. شاید بتوان به مدد همین بعُد ظاهری زندگی ایشان، تاحدودی درباره‌ی وی سخن به‌میان‌آورد و برخی از خصلت‌ها و خصوصیات او را برشمرد. این را هم باید افزود که ذکر پاره‌ای از خصوصیات ایشان به‌معنای شناخت واقعی حتی بُعد ظاهری شخصیت ایشان نیست. همچنین بیان بعُد ظاهری رفتار این بزرگوار، به معنای تجلیل از وی نیست، زیرا ایشان به توصیف وتعریف نیازی ندارد. خدا کند که ما هم با توصیف خصوصیاتشان و بیان خاطراتشان، منزلت ایشان را تنزل نداده باشیم؛ اما چون ممکن است بیان خاطراتی از زندگی چنین انسان‌های وارسته‌ای برای جوانان درس‌آموز باشد، با همین نیّت، به توصیف ظاهری جنبه‌هایی از ویژگی‌های رفتار او می‌پردازیم.

به نظر من چهار خصلت در رفتار مرحوم مهندس مشهود بود که می‌توان آنها را از ویژگی‌های ایشان به حساب آورد.

۱/ ارادات تام‌وتمام به خاندان اهل‌بیت عصمت و طهارتعلیهم السلام؛

۲/ دست‌گیری از دیگران؛

۳/ نداشتن خواست؛

۴/ اهتمام به تربیت اشخاص.