برنامه و نظم

اگرچه بستگی به دنیای مادّی در روح بزرگ سیّدجلال هیچ رسوخ نکرده بود؛ ولی درعین‌حال به نظم و برنامه در امور روزمرّه بسیار جدی نگاه می‌کرد و امکان نداشت قراری بگذارد و با تأخیر بیاید. گمان نمی‌کنم کسی به یاد بیاورد که او در ملاقاتی تأخیر داشته باشد یا حتّی زودتر از موعد مقرّر در قراری حاضر شود. البتّه می‌شد که بعضی اوقات زودتر می‌آمد، ولی دَم در صبر می‌کرد و درست رأس ساعتی که تعیین شده بود، وارد می‌شد. معتقد بود تمام موفّقیّت‌های انسان از پای‌بندی او به برنامه حاصل می‌شود.[۱]

سیّدجلال بر این باور بود که:

همه‌ی موفّقیّت‌ها از برنامه است، زیرا برنامه از اعتراف به فقر آغاز می‌شود. زمانی که انسان مثلاً برای گرفتن مدرک، برنامه می‌ریزد؛ می‌فهمد نسبت به آن فقیر است. در نتیجه، احساس فقر و اعتراف به فقر دارد. درخواست از این اعتراف آغاز می‌شود و در درخواست، اذعان به فقر مُستَتِر است؛ لذا دعا با اذعان به فقر حاصل می‌شود.[۲]