زیبایی واقعی

مرحوم تناوش از دایره‌ی طبیعت و مادّیات خارج شده بود و آن‌چه دیگران را خوشحال می‌کرد، او را شاد نمی‌کرد. مثلاً پول خوشحالش نمی‌کرد. زیبایی‌های دنیایی در چشمش متفاوت و دیگرگون شده بود. به زیبایی خیره‌کننده‌ی زنان بیوه و جوانی که برای رفع گرفتاری‌های‌شان راهنمایی می‌شدند و به ایشان مراجعه می‌کردند، کاملاً بی‌توجّه بود. فقط زیبایی‌های معنوی را می‌دید.[۱]

خانم فاطمه انصاری‌همدانی (همسر مرحوم تناوش) می‌گوید: یک بار با هم برای قدم زدن به میدان تجریش رفته بودیم و بعضی زنانی که آن‌جا بودند، خیلی در آرایش و رسیدگی به ظاهرشان، زیاده‌روی کرده بودند. وقتی با تعجّب زیاد به مرحوم تناوش گفتم: «ببین این‌ها چه کار کرده‌اند؟»

مرحوم تناوش در کمالِ بی‌اعتنایی به این ظواهر و زیبایی‌های دنیایی، به من گفت: «اصلاً نگاه کردن به این‌ها هم کراهت دارد!»

وقتی صحبت از چهره‌های زیبا می‌شد، به من می‌گفت: «می‌دانی چه کسی خوشگل است؟ پدرت مرحوم آیت‌الله انصاری زیباست. چهره‌ی حاج‌آقا دولابی است که واقعاً زیبا است.»[۲]