منزلتِ دوستداران امام حسین علیه السلام

شهرام نوروز ناصری می‌گوید:

یک‌سال قبل از فوت ایشان، شبی در خواب دیدم که مهندس تناوش شب‌هنگام به آسمان‌ها پرواز کرد و در آسمان نامتناهی میان ستارگان برای خود ضریحی ساخت و به‌سرعت بازگشت.

فردا صبح سراسیمه به دفتر کارشان مراجعه کردم که متوجّه شدم شبِ قبل، مهندس حالش بد شده و بدین علّت به محلّ کار مراجعه نکرده است.

به دنبال بهبودی نسبی، به ملاقات‌شان رفتم و خواب خویش را مطرح کردم. در پاسخ فرمود خانم انصاری‌همدانی، همسرشان، آقای مصفّا کاتبی و دو نفر از نزدیکان نیز به اَشکال دیگر، ولی با همین مضامین خواب‌هایی در ارتباط با ایشان دیده‌اند. ایشان به طور خصوصی به من فرمود:

من قرار بود بروم. هنگامی که مرگ به سراغ من آمده بود، به خدای خویش گفتم: «خدایا! به‌اعتبار و حرمت نیّت پاک و بی‌شائبه‌ی خانم‌هایی که ولو ظاهری نامناسب دارند و بدین خاطر برخی آنان را سرزنش می‌کنند، امّا در روز عاشورا بی‌غلّ‌وغَش در صفّ غذای امام حسین علیه السلام می‌ایستند و انتظار می‌کشند، مرا ببخش و بیامرز.»

این سخنان یک شیعه و محبّ واقعی حضرت سیّدالشّهدا علیه السلام است که در احتضار، چه لطیف و چه عجیب با خدای خویش راز و نیاز می‌کند.[۱]

ایشان معتقد بود در دستگاه بزرگ امام حسین علیه السلام هیچ چیز کوچک نیست. حضرت اباعبدالله علیه السلام از «حقیر»، «نامتناهی» می‌سازد. مبادا در دستگاه اباعبدالله علیه السلام بگویی: «فلانی که کاری نکرده!» یا «فلان کار که چیزی نیست!» آن‌جا همه چیز حساب می‌شود.[۲]

البتّه تقدیر این بود که ایشان دوباره به زندگی بازگردد.[۳]