۳

روز جمعه بود. غروب آفتاب تنها بودم. مژدة وصال دادند. نورش را دیدم. شاید خودش را هم دیدم؛ امّا نه آن روز. جمعة دیگری بود؛ چمن‌زار عجیبی بود؛ در بینِ یک عدّة چهار نفری، سلامم را جواب داد. وعده داد. نام عبدالله داد. دعا نمود. دستور داد. همه چیز داد.

امّا این مرتبه سه‌شنبه را وعده فرمودند. ای سه‌شنبة عزیز! کجایی؟ ای کاش سه‌شنبه زودتر از شنبه می‌آمد تا بتوانم شاهد ازلی را دیدن کنم. مانعی ندارد؛ اگر زودتر می‌شد شاید صلاح نمی‌بود.

به همه با احترام می‌نگرم؛ زیرا آنها شاید به این مقام و درجه رسیده باشند. کسی چه می‌داند؟ پروردگارا اگر دیوانگی این است؛ مرا دیوانه‌تر کن.

نازم و دُردی‌کش پیرمغان              نازم و نازم بوَد نام و نشان

جلال