۸

صبح بسیار زودی بود. صدای نم‌نم باران به طور ملایم به گوش می‌رسید و گاه‌گاهی صدای پایی از خارج منزل به گوش می‌رسید. من نزدیک بخاری نشسته و به فکر فرو رفته بودم که عاقبت چه خواهد شد؟ غرض از خلقت سیر تکاملی بشر بوده است - بسیار خوب – پس جهنّم برای چه و بهشت چه معنی دارد؟ اگر بهشت و جهنّمی هست و معاد، معاد جسمانی است؛ پس بقاء حق یعنی چه؟

صدایی که از دل برمی‌خاست و بر دل قلب می‌نشست، به گوش دلم آوازی درداد که ای از همه‌جا بی‌خبر! مگر نه اینکه تا اندی پیش در حال شوریدگی زمزمة گیاهان شنیدی؛ اذکار گل‌های رنگارنگ گوش می‌کردی؛ حرکت زمین با چشم ظاهر دیدی؛ ستارگان هفت آسمان با فاصلة بسیار کم در بالا سر دیدی؛ در گوشه‌ای از حیاط استخر دیدی؛ جمعیّت دیدی؛ سرور و بهجت مه‌طلعتان دیدی؛ آوازشان به گوش ظاهر شنیدی؛ رفت‌وآمدشان را حس می‌نمودی. آیا قبلاً به این مکاشفات اعتراف می‌نمودی؟ دیدم واقعاً مشکل بود. گفته بودند زمین در حرکت است؛ ستارگان کرات دیگری هستند که هزاران مرتبه از زمین خاکی ما بزرگتر هستند؛ اگر مسافت آنها تا زمین ۲۰ ملیون سال نوری است؛ پس چطور شد که من به چشم ظاهر فواصل هر طبقه از آسمان‌ها را هم علاوه بر دیدن، حس می‌نمودم؟ ماه را شاید بتوان با چشم مسلّح دید؛ ولی من با چشم عادی، با انوار مختلفه‌اش، نه تنها در شب دیدم؛ بلکه با مجموعه‌ای از ستارگان اطرافش در روز، روز آفتابی، روز جمعه، از میدان تجریش دیدم. روز پاییزی تقریباً ۲ بعدازظهر، آسمان و زمین را پر از نور دیدم. چرا قبلاً اینها را نمی‌دیدم؟ پس معاد جسمانی است. چطور می‌شود جسم لطیف‌تر می‌شود و نور، و آن هم نور مطلق؛ و به لقاء حق می‌رسد؟ به نظرم خیلی ساده آمد. گفتم وَ ما خَلَقتُ الْجِنَّ وَ اْلاِنسَ اِلاّ لِیَعبُدُونِ.

جلال