۱۴

امشب شب قدری است که ملائک نمی‌دانم با روح یا ارواح، کلبه‌ام را منوّر نمودند. حاجات مردم رنجدیدة بلاکش را روا فرمودند؟ آهِ بیوه‌زنی یا مردِ جوان‌کُشته‌ای به هدف اجابت رسیده؟ نمی‌دانم.

چرا این قرعه به فال من افتاد؟ من که جز روسیاهی در درگهش و جز سرپیچی از فرمانش کاری نکرده‌ام. با وصف این چطور شد مرا لایق انجام این امر عظیم دانست؟ ای نازکش مظلومان و ای ناظر ظالمان! هر چه بیشتر به اندیشه فرو می‌روم، کمتر درمی‌یابم.

ای انتقام‌جوی صالح و ای دادخواه روز آخر! تو را به خودت قسم که مرا... قرار بود که هیچ چیز از تو نخواهم. خوب شد فراموشم نشد.

باری تو بیداری؛ تو می‌بینی؛ تو آگاهی؛ تو حاکمی؛ تو سبب‌سازی؛ تو... تو... تو. من به تو پناه آورده‌ام، مرا به خود راه بده. اطمینان دارم که حاجتم مورد قبول است؛ چون تا به حال هرچه خواستم لطف فرمودی و خیلی بهتر از آن را.

جلال