8

ادرکنی!

ای مونس جان‌ها و ای خاقان زمان! دستم به دامان مبارک تو و خدای تو شاهد و گواه که غیر از اجداد طیّبین و طاهرینت و شخص شخیص تو ای پادشاه اسلام و دنیا، فریادرسی ندارم.

دستم تهی، روسیاه، غرق در معصیت و گناه، چاره‌سازی جز ذات بی‌همتا ندارم. ای فریادرس بیچارگان! اگر مرا به خود واگذارم کنی، وای بر من! من از تو خواسته بودم که در نزد مادر و جدّ و جدّه‌ام روسیاه نباشم.

خودت دریای رحمتی. از تو، از تو که صاحب و آقای منی خجالت نمی‌کشیدم. چرا؟ بدین جهت که غفّاری، غفوری، مهربانی، بنده‌نوازی. ولی از جدّه‌ام فاطمهعلیها السلام ترسناک بودم که در صحرای محشر از من رو بگرداند؛ ولی شکرِ خدا که دعای من به هدف اجابت رسید و مرا از ورطة سقوط نجات دادی و ارواح طیّبه: را مدد ساختی تا با لطف محمّد و علی‡ در تحت توجّهات حضرت ولی‌عصر علیه السلام به راه راست نزدیک شوم. صد هزار مرتبه شکر. اَلاِکرامُ بِالاِتمام. قربان تو ای خدای مهربان!

جلال