رحلت و پس از آن 

آمادگی

سیّدجلال اواخر عمر ظاهری، به‌شدّت از نارحتی تنفّسی رنج می‌بُرد. یک بار به گمان این‌که ناراحتی ایشان «آسم» است، به ایشان عرض کردم نزد درمانگری که از طریق طبّ سنّتی بیماری آسم را درمان می‌کرد، بروند. ایشان به من فرمودند: «ناراحتی تنفّسی من آسمِ متداول نیست؛ بلکه ناشی از تشعشعات رادیواکتیو است که در سفرهایی که به مناطق کویری داشته‌ام به من آسیب رسانده است.»[۱]

مرحوم تناوش برای راه‌اندازی یک کارخانه‌ی نسّاجی و خدمت به محرومان آفریقایی به گینه سفر کرده بود. در آن‌جا روزی با دو نفر از همراهانش برای گردش و دیدن شهر از هتل خارج می‌شود. در راه با دزدان سیاهپوست مواجه می‌شود. یکی از آنها شیئی آهنی را بر گردن مهندس می‌گذارد و تمام آنچه را داشت می‌بَرَد. در اثر فشاری که به ناحیه‌ی گلوی ایشان وارد شده بود، با توجّه به بعضی زمینه‌های قبلی، مرحوم تناوش دچار تنگی نفس شدند که بعدها این بیماری به نوعی آسم تبدیل شد.[۲]

او به‌رغم روحیه‌ی معاشرتی خوبی که داشت، در اواخر عمر، یعنی یکی دو سال آخر، از سرِ خلوت با محبوب ازلی، از رفت و آمدهای خود کم کرده بود. گویی خود را آماده‌ی سفر ابدی می‌کرد. این آخری‌ها ملائکه‌صفت شده بود. روزه می‌گرفت، هر روز هم یک جزء قرآن می‌خواند.[۳]

او در اواخر عمر خود می‌گفت: «مرا از آن عالَم صدا کرده‌اند و باید بروم.»[۴]