پیش‌درآمد 

ناله و فریاد من به دربار باری تعالی حاجت مشاطه را از بین برده و دریای کرم، بی‌اعتنا به عاصیانش، در تلاطم. جزئی روزنه‌ای در مسیر انوار رحمتش لمعه‌های نور را وارد، و توجّه بندگان توبه‌کننده را به دربار کبریایی خود معطوف، و با زبان مملو از محبّت عذر تقصیرات آنها را گردن گرفته و آداب و مبادی بندگی آنها را با صفای بخشش و بنده‌نوازی‌اش تعلیم، و مژده‌ی گشودن ابواب کرامت و مرحمتش را در فضای لایتناهی به گوش دلشدگان رهش می‌رساند که: ای نسیم محبّت خوش آمدی! 

تـا بوده، مـرا پرتو حسنش بـه تجلّی است

تا بوده، مرا لطف و صفایش به تجلّی است

تـا بــوده، مـرا نـور در آفـاق تـجلّی است

تـا بـوده، مرا اختر و ماهش به تجلّی است[۱]

صـفای خـاطر جـانان انـیس تنهایی است

سـرور و بـهجت مه‌طلعتان تماشایی است

غـلام هـمّت آنـم کـه در سـراچه‌ی دهـر

مـلازم دل رنـجور و وعـده‌آرایـی اسـت

دلا بـه خـوابـی و ره نیستت به حال دمی

کـه طالب غـم ایام و کوی رسوایی است

بـه نـاجیان طـریقت ره وصـالش نـیست

کـسی کـه درصدد نام و زیورآرایی است

مـغـنـی دل زار و پـریـش در دنـیـا

رباب و ساز و پری‌سیرتان سودایی است

غـمین نشسته به کنجی ز هجر ناز و فغان

که وصل اوست میسّر به علت غایی است[۲]