پیش‌درآمد 

نازپرورده‌ی دوران ره به دوست بردن را ممکن؟ بندگان نافرمانش را مأیوس نخواهد کردن. ای کاش شعله‌ی جانسوزی تاروپود جسم ضعیف و ناتوانم را درهم‌کشد تا شاید از هستی ظاهر نیستم سازد و از بلاکشان درگهش نصیبی دهد تا مِهر و رأفتش را لایق شَوم و دیده‌ی قلبم را روشن و تیرگی‌های باطن را بزداید. نمک بر جراحات دلم پاشیده تا شاید لذّت مژده‌ی لقایش را بچشاندم. روشنی‌بخش چشمان تارم! شفابخش قلب سوخته‌ام! روان‌بخش کالبد بی‌نورم! کجا روم؟ به که گویم که حال دل چون است؟

قلبم مالامال از محبّت‌های تو و خجل از اینکه در مقابل یک عمر نابندگی، مرا از خود نرانده و دست از من نکشیدی. مرا به خود وامگذار.