پیش‌درآمد 

امشب دعا گفتم یا دعا کردم؟ چه کار کردم خدا می‌داند و بس. سرم پایین بود، روحم در آسمان‌ها پرواز می‌نمود. حالت عجیبی بود. صدای اطرافیان را نمی‌شنیدم. اطاق ساکت بود. چشمانم بسته بود. بدنم می‌لرزید. نفسم حبس شده بود. مثل اینکه با معبود بی‌همتا سخن از همه‌جا می‌گفتم، از همه چیز می‌خواستم، برای همه می‌خواستم. برای او بیش از همه خواستم؛ چون او را سزاوارتر و لایق‌تر از همه می‌دیدم؛ بدین جهت بزرگترین نعم الهی را برای او خواستم؛ حب و ولایت علی علیه السلام به سر حدّ امکان. خدا را به علی علیه السلام خواندم و علی علیه السلام را به او. شاید واسطه‌ای هم در بین بود؛ بلی بود. بی‌واسطه به منزل و مأوای او راه یافتن مشکل و شاید غیرممکن است؛ بدین جهت بود علی علیه السلام را واسطه قرار دادم و بعد او را واسطه‌ی خود و علی انتخاب نمودم. هر دو راضی به نظر می‌رسیدند. تفاوتی در رضای آنها ندیدم. آیا ممکن است؟ اگر از من بپرسید؛ البتّه.[۱] درویشی خوش سروده: به علی علیه السلام شناختم من به خدا قسم خدا را.[۲]

جـان فـدای دلـبر نـامـهربان بـایـد نـمود

مُـلکت تـن را نـثار درگـهش بـاید نـمود

در غم هجران سرشک دیده می‌باید گرفت

هسـتی عـالم بـلاگـردان او بــاید نـمـود

در رضـای خـاطرش این نـاله‌ی شبگیر را

تـا سـحرگـه هـمره بـاد صـبا بـاید نمود

مـژده‌ی دیـدار جـانان از صبا باید گـرفت

خـاک راهش طوطیای[۳] دیدگان باید نمود

حـاصـل عـمری کـه دور از او گـذشـت

مو به مو در پیشگاهش شِکوه‌ها باید نمود

نـاز در هـجرش هـمی خـون می‌گریست

وعـده‌ی دیدار خوبان فاش می‌باید نمود[۴]