پیش‌درآمد 

خوابم را ربودند. علاقه‌ام را بریدند. تصمیمم را عوض نمودند. بی‌اراده‌ام کردند. عشقم را افزودند. قلبم را سوزان نمودند. چشمم را گریان کردند. به‌سر ذوق آمدم. هستی عالم را در نیستی خود یافتم. بودش را در نابودنی‌ها دیدم. عالمی دیگر و دنیایی تازه، موجودات ضعیف و خیلی هم ضعیف، در نظرم جلوه نمود. تا به این اندازه پی نبرده بود دم واپسین چه چیز می‌باید دانست و یا چه چیز می‌توان بود. ... نمی‌دانم!!

از کالبد بی‌روحی ترانه می‌توان شنید؟ از روح بی‌قالبی چه می‌توان استنساخ نمود؟ بزم الی الله ناگفتنی است؛ مع الله‌اش چگونه است؟

ای کاش شمس  تراوشات سوزان‌تری را به مولای روم نمایانده بود تا از پرتو نورافشانی‌های او حالت انا الحق از کسی تراوش نمی‌کرد .... خدا به داد برسد!

سـال‌ها رفت که از خود خبری نیست مرا

دی و بهمن بشد و صحبت گل نیست مرا

بـاده‌ی ساقی شیرین‌سخن از دست برفت

وصـل آن دوسـت مـیسّر نـشود زود مـرا

بـا حـریـفان دغـل شیوه‌ی اَمبازی نیست

هـمتی کـو بـکشـد جـانـب دلـدار مــرا

راحـت عـمـر به جز خواب و خیالی نبوَد

مـحفلی کـو کـه ببـخشد ثـمری نـیز مرا

مـرد دنـیا نِـیم از هـمت خـوبـان جـهان

پـارسـایـی نـبوَد تـوشـه‌ی ایـن راه مـرا

نـاز! تـو از غـم ایــام نـنالـیـدی هـیـچ

بـو کـه نالیدن از دوست روا نیست مرا[۱]