حضرت مهدیارواحنا‌فداه از تولّد تا آغاز عصر غیبت صغری

حکّام بنی‌عبّاس که براساس احادیث پیامبر و ائمّه‌‌ی معصومین: به نزدیک بودن تولّد مهدی موعود‌(علیه السلام) آگاه شده بودند، از زمان امامت امام هادی‌(علیه السلام) به‌شدّت نگران و مضطرب شدند که با تولّد ایشان تخت حکومت غاصبان خلافت واژگون شود. ازاین‌رو تصمیم گرفتند مانع تولّد آن حضرت شوند یا اینکه پس از تولّد‌، به‌سرعت ایشان را ازبین ببرند. به همین دلیل امام هادی‌(علیه السلام) را به سامرّا که شهری نظامی بود‌، منتقل کردند و در محلّه‌ی عسکر که محلّ زندگی ارتشیان بود‌، جای دادند. درنتیجه آن حضرت درمیان دشمنان و در بین خانه‌های سازمانی نظامیان زندگی می‌کردند و رابطه‌ی ایشان با شیعیان قطع بود. غربت امام هادی‌(علیه السلام) تاحدّی بود که پس از شهادت، آن حضرت را در اتاق نشیمن منزل مسکونی خود به خاک سپردند^[i] و زن و فرزندان آن حضرت کنار قبر ایشان زندگی می‌کردند. همسر ایشان نیز پس از وفات، در همان اتاق مدفون شدند.

امام عسکری علیه السلام می‌فرمایند: قَدْ وَضَعَ بَنُو أُمَیَّةَ وَ بَنُو الْعَبّٰاسِ سُیُوفَهُمْ عَلَیْنٰا لِعِلَّتَیْنِ: إِحْدٰاهُمٰا أَنَّهُمْ کٰانُوا یَعْلَمُونَ أَنَّهُ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْخِلٰافَةِ حَقٌّ فَیَخٰافُونَ مِنْ اِدِّعٰائِنٰا إِیّٰاهٰا وَ تَسْتَقِرَّ فِی مَرْکَزِهٰا، وَ ثٰانِیهِمٰا أَنَّهُمْ قَدْ وَقَفُوا مِنَ الْأَخْبٰارِ الْمُتَوٰاتِرَةِ عَلىٰ أَنَّ زَوٰالَ مُلْکِ الْجَبٰابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ عَلىٰ یَدِ الْقٰائِمِ
مِنّٰا، وَ کٰانُوا لٰا یَشُکُّونَ أَنَّهُمْ مِنَ الْجَبٰابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ، فَسَعَوا فِی قَتْلِ أَهْلِ بَیْتِ رَسُولِ اللّٰهِ(صلی الله علیه و آله و سلّم) وَ إِبٰارَةِ نَسْلِهِ طَمَعاً مِنْهُمْ فِی الْوُصُولِ إِلىٰ مَنْعِ تَوَلُّدِ الْقٰائِمِ‌(علیه السلام) أَوْ قَتْلِهِ، فَأَبَی اللّٰهُ أَنْ یُکْشَفَ أَمْرُهُ لِوٰاحِدٍ مِنْهُمْ «إِلّٰا أَنْ یُتِمَّ‏ نُورَهُ‏ وَ لَوْ کَرِهَ الْکٰافِرُونَ»:[ii] ^و[iii] بنی امیّه و بنی عبّاس به دو علّت شمشیرهای خود را بر ما [اهل‌بیت] قرار دادند: یکی اینکه می‌دانستند در خلافت حقّی ندارند و می‌ترسیدند ما آن را ادّعا کنیم و خلافت در جایگاه خود مستقر گردد. دوم اینکه بر اساس اخبار متواتر پی برده بودند که زوال و فروپاشی حکومت جبّاران و ستمکاران به دست قائم ما صورت می‌گیرد و تردید نداشتند که خودشان از جبّاران و ستمکارانند؛ لذا به طمع دستیابی به جلوگیری از تولّد قائم(علیه السلام) یا به قتل رساندن آن حضرت، در کشتن اهل‌بیت رسول‌خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) و نابود کردن آنها تلاش کردند. امّا خداوند ابا داشت که امرش بر احدی از آنان مکشوف شود « جز آنکه علی‌رغم کراهت کافران نورش کامل گردد.»

پس از امام هادی‌(علیه السلام) امامت شیعیان برعهده امام حسن عسکری علیه السلام قرار گرفت و از همان زمان‌ دستگاه حکومت که می‌دانست ایشان امام یازدهم هستند و مطابق احادیث متواتر پیامبر و اهل‌بیت: فرزند ایشان منجی موعود خواهد بود و حکومت آنها را به خطر خواهد انداخت، همانند فرعون که می‌خواست از تولّد حضرت موسی‌(علیه السلام) جلوگیری کند، برای جلوگیری از تولّد این فرزند وارد عمل شد و مأموران بسیاری را مخفیانه در منزل امام حسن عسکری علیه السلام ‌گماشت تا به‌محض مشاهده‌ی زنی باردار، دستگاه حکومت را مطّلع سازند تا او را ازبین ببرند. حتّی در بسیاری از موارد‌ از زن‌های قابله و خدمتکار به‌عنوان جاسوس استفاده شد‌؛ امّا به خواست الهی‌ علی‌رغم همه‌ی تلاش دشمنان، خداوند متعال‌ همانند ماجرای حضرت موسی‌‌(علیه السلام)‌، با یک اعجاز‌ فوق‌العاده‌،‌ علائم بارداری را در نرجس خاتون(سلام الله علیها) همسر امام عسکری علیه السلام‌‌ پنهان کرد تا اینکه شب نیمه‌ی شعبان‌ سال ۲۵۵ هـ . ق فرارسید. آن شب حکیمه خاتون(سلام الله علیها)‌‌ عمّه‌ی امام عسکری علیه السلام‌‌ در منزل ایشان مهمان بودند. حضرت به عمّه‌ی بزرگوارشان فرمودند: امشب منزل ما بمانید؛ خداوند فرزندی به ما عطا خواهد کرد. عرض کردند: در همسر شما هیچ‌گونه علائم بارداری نمی‌بینم. فرمودند: شما بمانید متوجّه خواهید شد. همچنین فرمودند‌: مَثَلُهٰا مَثَلُ اُمِّ مُوسىٰ لَمْ یَظْهَرْ بِهَا الْحَبَلُ وَ لَمْ یَعْلَمْ بِهٰا اَحَدٌ اِلىٰ وَقْتِ وِلٰادَتِهٰا لِاَنَّ فِرْعَوْنَ کٰانَ یَشُقُّ بُطُونَ الْحُبٰالیٰ فِی طَلَبِ مُوسىٰ وَ هٰذٰا نَظِیرُ مُوسىٰ:^[iv]‌‌ مَثَل او (نرجس خاتون(سلام الله علیها)) مثل مادر موسى(علیه السلام) است که آثار باردارى در او ظاهر نشد و کسى تا وقت ولادتش از آن آگاه نشد‌؛ زیرا فرعون در جستجوى موسى(علیه السلام)، شکم زنان باردار را مى‏شکافت و این نیز نظیر موسى(علیه السلام) است. سحرگاه آن شب سرانجام امام زمانارواحنافداه متولّد شدند و تا زمان شهادت پدر بزرگوارشان در منزل آن حضرت به‌صورت کاملاً مخفیانه زندگی ‌کردند و به احدی جز شیعیان بسیار موثّق و مورد اعتماد و رازدار‌،[v] معرّفی و نشان‌داده نشدند‌؛ تا اینکه امام عسکری علیه السلام در سال ۲۶۰ هـ‌‌‌­ . ق به شهادت رسیدند. با شهادت آن حضرت مسؤولیت امامت بر عهده‌ی حضرت مهدی ارواحنا فداه قرار گرفت.