دیدار باطنی حضرت مهدی‌ارواحنا‌فداه 

چنانکه پیشتر گفتیم اعظم آیات الهی در پهنای عالم بیرون و در عرصه‌ی درون اهل یقین وجود مقدّس حجّت‌خداست ولذا ملاقات حجّت‌خدا که آیت کبرای الهی است، هم در جهان بیرون و آفاق و هم در جهان درون و انفس امکان‌پذیر است. در این بخش به دیدار باطنی حقیقت نوری و روحی امام عصرارواحنافداه می‌پردازیم.  

پیشتر گفتیم که هیچ‌جای عالم از حضور نوری و روحی حجّت‌خدا که اِسْمُ اللّٰه و وَجْهُ اللّٰه و به قائم‌مقامی خدا قَیُّوم عالم است، خالی نیست. دیدن حقیقت نوری حجّت‌خدا و جنبه‌ی وجه‌اللّهی آن حقیقت محدود به یک‌جا و یک‌سو نیست. اگر چشم باطن باز شود‌، جایی وجود ندارد که نتوان جلوه‌ی نوری و روحی حجّت‌خدا را در آن دید‌. کجاست که از حضور نوری و روحی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف خالی باشد و لذا نتوان آنجا حجّت‌خدا را دید؟

شاید برای هر یک از ما بسیار پیش آمده باشد که در مجلسی نزدیک دوست خود نشسته‌ایم، ولی چون حواسمان به سخنران و مطالب او است، آن دوست را نمی‌بینیم و گمان می‌کنیم حضور ندارد و چه‌بسا فردای آن روز سراغ او را بگیریم و مطّلع شویم که نزدیک یا روبه‌روی ما نشسته بود.

ما غافلیم و حضور حجّت‌خدا را احساس نمی‌کنیم. اگر دل ما با آن حضرت باشد، اگر مثل اولیاء توجّه ما به وجه‌الله باشد، کجاست که بتوان آن حضرت را ندید؟

عارف بالله مرحوم حاج محمّداسماعیل دولابی(رضوان الله تعالی علیه) می‌فرمود: از من می‌پرسند چه کنیم تا خدا را ببینیم‌؟ و من از آنها می‌پرسم چه کنیم تا خدا را نبینیم؟ مگر می‌توان او را ندید در‌حالی‌که جهان آینه‌ی وجود اوست؟ حضرت بقیّـﮥ‌الله‌ الاعظم‌ارواحنا‌فداه حجّت و جانشین خدا بر روی زمین و جلوه‌ی تامّ اسماء و صفات الهی هستند و هرجا خدا هست‌، ایشان هم هستند. با این وصف آیا می‌توان به نقطه‌ای از عالم نگریست و امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را ندید‌؟

پیشتر نقل کردیم که از عارف معاصر، مرحوم سیّدهاشم حدّاد(رضوان الله تعالی علیه) پرسیدند: آیا شما خدمت حضرت ولیّ عصرارواحنافداه مشرّف شده‌اید؟ فرمود: کور است هر چشمی که صبح از خواب بیدار شود و در اوّلین نظر، نگاهش به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف نیفتد.[i]

لازمه‌ی نیل به این دیدار‌ باز شدن چشم باطن برای ملاقات حضرت ولیّ‌عصرارواحنا‌فداه در باطن خویش است. اگر توجّه ما به حضرت ولیّ‌عصر‌ارواحنا‌فداه باشد‌ محال است بتوان جایی را یافت که دیدار آن حضرت در آن مکان تحقّق نپذیرد. پیشتر گفتیم که حضرت مهدی ارواحنا فداه از جمع ما غایب نشده‌اند؛ این ما هستیم که در پرده‌ی غیبتیم. بیرون آمدن از پشت پرده‌ی غیبت یعنی باز شدن چشم باطن و به ظهور نائل شدن.

عارف بالله مرحوم محمّداسماعیل دولابی(رضوان الله تعالی علیه) می‌فرمود: گفته می‎شود آغاز غیبت امام زمانعجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه با رفتن حضرت به درون سرداب خانه‎ی پدرشان بود؛ لذا شیعه که به زیارت می‎رود، سر به درون سرداب می‎برد. اگر سر به جَیب و گریبان فرو بریم و در سرداب درونمان بگردیم، شاید حضرت‌(علیه السلام) را پیدا کنیم.[ii]

سابق که افراد به سامرّاء می‌رفتند و در حرم عسکریین(علیهما السلام) به سرداب غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف مشرّف می‌شدند، به عنوان تبرّک سر خود را در چاهی که در درون سرداب قرار داشت، می‌بردند. خادم‌ها بابت اجازه‌ی این کار مبلغی از زائران می‌گرفتند و مشتی هم از خاکی که درون چاه ریخته شده بود به آنها می‌دادند. برخی ناآگاهان و مغرضان شیعه را متّهم می‌کردند که معتقد است امامش درون آن چاه مخفی شده و برای دیدن امام خود سر درون چاه می‌کند. گرچه این یاوه‌ای بیش نبود؛ امّا چاه سرداب دیگری هست که اگر شخص سر به درون آن ببرد، به‌راستی می‌تواند حجّت‌خدا‌(علیه السلام) را ببیند؛ آن چاه سرداب باطن خویش است. مؤمن اگر مدّتی سر به گریبان برد و به درون خود مشغول شود و در باطن خویش به جستجوی امام‌(علیه السلام) بپردازد، چشم باطنش باز می‌شود و موفّق خواهد شد حجّت‌خدا‌(علیه السلام) را در درون خویش ببیند.