Get the Flash Player to see this player.

time2online Joomla Extensions: Simple Video Flash Player Module

  کانال تلگرام اهل ولاء کانال تلگرام اهل ولاء اینستاگرام اهل ولاء


دوشنبه ۳ دی
۱۴۰۳

21. جمادي‌الثاني 1446


23. دسامبر 2024






محسّنات میهمان دیدن خود در زندگى
تالیفات استاد - کتاب شراب طهور

۱/ در میهمانى مسؤولیّت آماده ساختن و آراستن مکان، تهیّهى میوه، شیرینى و نوشیدنى و طبخ غذا بر عهدهى صاحبخانه است و کوچکترین مسؤولیّتى در این زمینهها متوجّه میهمان نیست. لذا در قالب ضرب المثل گفته شده است که: «هزار غم به دل صاحبخانه است که یکى از آنها بر دل میهمان نیست.» میهمان، بىغم و بىخیال در میهمانى حاضر مىشود و نگران هیچ تدارک و تهیّهاى نیست.

کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مىبیند و صاحبخانهى عالَم را غنىّ، کریم، علیم و حکیم مىداند، در زندگى نگران تأمین نیازهایش نیست.

۲/ پس از بر پا شدن میهمانى، این صاحبخانه است که باید در تکاپو باشد تا به بهترین نحو از میهمان پذیرایى شود؛ امّا میهمان راحت مىنشیند، پذیرایى مىشود و از میهمانى لذّت مىبرد.

کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مىبیند و مىداند صاحبخانهى عالَم، حکیم است و به مناسبترین صورت و میزان، رزق او را در اختیارش قرار مىدهد، در اثر حرص و زیادهخواهى، با تقلّاى بیهوده خود را خسته نمىکند و نمىآزارد و به حسرت و حسد و به تزویر، دروغ و ظلم مبتلا نمىشود و با دشمنى و عداوت با دیگران بر سر دنیا، خود را آلوده نمىکند؛ بلکه با روحى آرام و پاک، از آنچه خدا در زندگى نصیبش ساخته است، لذّت مىبرد.

۳/ پیامبر اکرم۹ در ادب میهمانى خطاب به امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: اَکرِمِ الضَّیفَ وَ لَو کانَ
کافِراً
: میهمان را ولو کافر باشد، گرامى بدار و کریمانه از او پذیرایى کن.[۱] لذا صاحبخانهى فهیم و

کریم، میهمان را هرچه و هر که باشد، تکریم مىکند و او را کریمانه پذیرا مىشود و پذیرایى مىکند.

کسى که در زندگى خود را میهمان ضیافت الله مىداند، هر چند خود را سراپا نقص و کاستى و گناه و آلودگى ببیند، یقین دارد که صاحبخانهى کریم عالَم، او را پذیرا خواهد شد، تکریم خواهد کرد و کریمانه پذیرایى خواهد نمود. این باور شامل زندگى اخروى او نیز مىشود. زیرا کسى که در زندگى خود را میهمان خدا مىداند و آداب میهمان بودن را چنانکه ذکر خواهد شد، مراعات مىکند؛ بىشک در آخرت نیز مورد اکرام خداوند قرار خواهد گرفت.

۴/ کسى که براى صرف غذا به رستورانى رفته است، قبل از خروج، صورتحسابى به او مىدهند که باید هزینهاش را بپردازد؛ امّا هنگامى که در همان رستوران مجلس ضیافتى بر پا مىشود، از شخصى که بهعنوان میهمان در آن مجلس حضور مىیابد، نمىپرسند چه خورده است و صورتحسابى به او ارائه نمىکنند. به بیان دیگر، میهمان حسابپسدادن ندارد.

کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مىبیند و با روحیّه و ادب یک میهمان از خوان رزق الهى متمتّع مىشود نیز حسابپسدادن ندارد. صاحبخانهى کریم عالَم، از چنین شخصى نه در دنیا حساب مىخواهد، چنانکه در قرآن مىفرماید: اِنَّ اللهَ یَرزُقُ مَن یَشاءُ بِغَیرِ حِسابٍ: خدا هر که را بخواهد بدون حساب روزى مىدهد.[۲] و نه در قیامت از او حساب مىکشد و لذا وى بدون حساب

پسدادن وارد بهشت مىشود، چنانکه قرآن مىفرماید: یَدخُلونَ الجَنَّةَ یُرزَقونَ فیها بِغَیرِ حِسابٍ: بدون حساب پس دادن، وارد بهشت مىشوند و از ارزاق بهشتى بهرهمند مىگردند.[۳]

 

۵/ در میهمانى، اگر صاحبخانه و پذیرایىکننده، محبوب و معشوق میهمان باشد، لذّت میهمانى براى مهمان مزبور غیرقابل تصوّر و توصیف است و بیشتر این لذّت، ناشى از این است که محبوب و معشوق، خوان ضیافت گسترده و به پذیرایى مشغول است. این لذّت چنان میهمان محبّ و عاشق را غرق خود مىکند، که در مقایسهى با آن، این امر که چه طعامى بر سر سفره قرار داده شده و میهمان از آن استفاده مىکند، اصلاً قابل توجّه و اعتنا نیست و سهمى در لذّتبخش بودن میهمانى براى مهمان عاشق ندارد.

کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مىداند و محبّ و دلدادهى خداوند است، لذّتى
غیرقابل تصوّر و توصیف احساس مى
کند و اینکه خداوند چه چیزى نصیبش ساخته، اساساً براى او قابل توجّه و اعتنا نیست؛ بلکه آنچه براى او مهمّ و لذّتآفرین است، این مىباشد که آنچه در زندگى در اختیار دارد، روزیى است که محبوب او برایش مقدّر و به او عطا کرده است. به بیان دیگر، هرچه را خدا روزىاش کرده است، هدیهى محبوب و معشوق مىداند و ارزش هدیه نزد عاشق راستین، نه به قیمت تجارى آن، که ناشى از این امر است که محبوب و معشوق آن را هدیه داده است. محبّ راستین خدا، همهى آنچه را در زندگى در اختیار دارد، هدیهى محبوب مىداند و به آنها عشق مىورزد و از چنین زندگىاى غرق لذّت و بهجت است.

۶/ اگر میهمانى استمرار یابد و شخص، مهمان بودن خود را بپذیرد و ادب مهمانى را مراعات کند، پس از مدّتى چنان با اهل خانه خودمانى و یگانه مىشود که بهتدریج مثل یکى از اهل خانه مىشود. اهل خانه هم به صاحبخانه ملحق مىباشند.

کسى که در زندگى، خود را میهمان ضیافت الله مىبیند و روحیّه و ادب میهمان بودن را داراست، بهتدریج مثل یکى از اهلبیت علیهم السلام مىشود. یکى از مصادیق این امر سلمان فارسى است که پیامبر اکرم۹ در مورد او فرمودند: سَلمانُ مِنّا اَهلَ البَیتِ: سلمان از ما اهلبیت است.[۴] اهلبیت علیهم السلام هم

به خدا، که ربّ البیت است، ملحق مىباشند. در نتیجه، چنین شخصى بهتدریج به وصال پروردگار نایل مىشود.



[۱] . تاجالدّین شعیرى، جامعالاخبار، ص ۸۴/

[۲] . سورهى آلعمران، آیهى ۳۷/

[۳] . سورهى غافر، آیهى ۴۰/

[۴] . مجلسى، بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۹/