وکیل اختیار کردن مستلزم امور ذیل است :

۱/ شخصى که مى‌خواهد وکیل اختیار کند، اوّلاً صاحب و مالک چیزى باشد که درصدد است در مورد آن به کسى وکالت بدهد. ثانیاً هدف و مقصود معیّنى داشته باشد که خواهان دستیابى به آن باشد. ثالثاً خود توان و امکان نیل به مقصودش را نداشته باشد و به این ناتوانى واقف باشد.

۲/ کسى را که مى‌خواهد وکیل کند، اوّلاً آگاه به هدف و مقصود خویش بداند. ثانیاً او را قادر و توانمند بر تحقّق مقصود و منظور خویش بداند. ثالثاً وى را علاقمند به خود و شایق به یارى خویش براى دستیابى به مقصودش بداند. رابعاً مطمئن باشد که او از به کارگیرى توان خویش براى تأمین هدف مورد نظر دریغ نمى‌ورزد و بخلى ندارد.

در شرایطى که شخص واجد صلاحیّت‌هاى وکالت، منحصربه‌فرد باشد و کس دیگرى جز او از صلاحیّت‌هاى لازم برخوردار نباشد، منحصراً او را باید وکیل کرد.

مؤمنى که هنوز به این معرفت و یقین راه نیافته است که مالک منحصراً خداست و در نتیجه، هنوز در وجود و امور خود، براى خویش مالکیّتى قائل است و نیز هنوز به این معرفت و یقین راه نیافته است که به مصالح واقعى خویش جاهل است و تنها خدا به مصلحت او آگاه است؛ در امور خود مصلحت‌اندیشى مى‌کند و بر اساس آن، اهداف و مقاصدى را در نظر مى‌گیرد و طالب نیل به آن
مى‌شود. این مؤمن اگر به یقین بداند هیچ یک از اسباب ظاهرى، خواه خود و آنچه منتسب به اوست و خواه دیگران و آنچه منتسب به ایشان است، در اثربخشى مستقل نیستند و اگر خدا نخواهد، نه از خودش و نه از دیگرى کارى بر نمى‌آید، و متقابلاً خدا را به اهداف و مقاصد خود آگاه و بر تحقّق آنها توانا و نیز مهربان و مصلحت‌خواه خویش و جواد و کریم بداند، به او اعتماد مى‌کند و او را به‌عنوان تنها کسى که شایسته‌ى وکیل قرار گرفتن است، برمى‌گزیند و براى تأمین خواسته‌اش وکیل مى‌کند.