براى دستیابى به روحیّه‌ى توکّل و تقویت آن در خویشتن، باید به تقویت و ارتقاء آنچه منشأ توکّل است پرداخت. یعنى یقین به این را که در عالم مؤثّرى جز خدا وجود ندارد و همه‌ى اسباب ظاهرى مجراى مشیّت الهى مى‌باشند و بدون این مشیّت، هیچ اثرى بر آنها مترتّب نیست، تقویت
کرد و حُسن ظنّ و اعتماد به خدا را تحکیم نمود. براى این کار علاوه بر بهره‌گیرى از برهان براى متقاعد ساختن عقل، مى‌توان از یک سو، در آیات و احادیثى که در مورد توکّل سخن گفته‌اند تفکّر و تأمّل کرد و از سوى دیگر، در رخدادهاى شگفت‌انگیزى که سبب‌سازى‌ها و سبب‌سوزى‌هاى خداوند را، که با محاسبات ظاهرى به‌دور از انتظار بوده‌اند نشان مى‌دهند، اندیشید و از آنها عبرت گرفت. از جمله‌ى این وقایع، ماجراهایى است که به کَرّات براى خود شخص پیش آمده است و با تأمّل در گذشته‌ى خود، مى‌تواند آنها را به خاطر آورد و فراهم‌سازى اسباب به‌نحو غیرقابل‌انتظار و از اثر انداختن اسباب به صورت غیرقابل‌تصوّر را که خداوند در زندگى خود او عملى ساخته است به وضوح مشاهده کند و از این طریق اعتماد و اتّکاى خویش را از اسباب و عوامل ظاهرى بردارد و به خداى مسبّب الاسباب متوجّه سازد. یک نگاه به آنچه از رحمت رحمانیّه و رحیمیّه که تاکنون خداوند شامل حال ما کرده است و بى‌اینکه خود و دیگرى سهم و نقشى داشته باشیم، شخصاً همه‌ى نیازهایمان را برآورده است، سبب مى‌شود از اتّکا و اعتمادمان به اسباب و وسایل، خواه خود و عمل خود و خواه دیگران و عمل آنها، شرمنده شویم و از آن پس تنها به خدا اعتماد و توکّل کنیم.