همه‌ى اشخاص در زمینه‌اى که خود در آن تخصّص ندارند، در برابر افرادى که آنها را در آن زمینه متخصّص و صاحب‌نظر مى‌دانند، راه سکوت و اظهار نظر و مداخله نکردن را در پیش مى‌گیرند. چنانکه شخصى که تخصّصش در رشته‌ى پزشکى نیست و خود را در امر طبابت بى‌اطّلاع مى‌داند، به‌راحتى در برابر پزشک متخصّص سکوت مى‌کند و تصمیم در مورد نحوه‌ى درمان را به او وامى‌گذارد و خود در آن مورد هیچ اظهار نظرى نمى‌کند. عبد با یقین به جهل خود در تشخیص مصالح واقعى و علم خداوند به آن مصالح، به چنین سکوتى مى‌رسد. چنانچه برخى اهل معرفت گفته‌اند: اَلعَبدُ کَالمَیِّتِ بَینَ یَدَىِ الغاسِلِ (الغَسّالِ) یُقَلِّبُهُ کَیفَ یَشاءُ: بنده (بین دو دست جمال و جلال خداوند) همچون جنازه‌ى مرده بین دو دست مرده‌شوى است که مرده‌شوى آن را به هرگونه که بخواهد مى‌گرداند. (بى‌آنکه جنازه اظهار نظر و ابراز وجودى کند یا مقاومتى نشان دهد.)[۱]

بر این اساس، عبد با توجّه به جهلش به مصالح، هرچه در پیشگاه خداوند ساکت‌تر باشد، بهتر، عاقلانه‌تر و پسندیده‌تر است و هر اظهار نظر و ابراز وجودى از جانب وى، بى‌جا و مایه‌ى خسارت اوست. پس مصلحت در سکوت در محضر حضرت حق و واگذار کردن تدبیر امر خویش به خداى علیم و بصیر است.