امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: اَلایمانُ اَربَعَةُ اَرکانٍ: اَلرِّضا بِقَضاءِ اللهِ وَ التَّوَکُّلُ عَلَى اللهِ وَ تَفویضُ الاَمرَ اِلَى اللهِ وَ التَّسلیمُ ِلاَمرِ اللهِ: ایمان از چهار رکن تشکیل شده است: راضى بودن به قضاى الهى، توکّل کردن بر خدا، واگذاردن کار به خدا و تسلیم بودن به امر خدا.[۱]

از توضیحاتى که تاکنون در مورد مقام‌هاى رضا، توکّل، تفویض و تسلیم ارائه شد و نیز از ترتیب نام برده شدن آنها در سخن حضرت امیر علیه السلام مى‌توان دریافت که در بین آنها تسلیم از همه بالاتر است.

کسى که به مقام تسلیم نایل شده است در آستانه‌ى فنا قرار دارد. کسى که به کمال تسلیم برسد از خود و انانیّت خود، حرکت و سکونى نمى‌کند و قبض و بسط او تحت اراده‌ى حق تعالى است. زبانش سخن خدا مى‌گوید و دستش کار خدا مى‌کند و ... . به بیان دیگر، لسان الله، سمع الله، عین الله
و ید الله شده است و این حدیث قدسى در مورد او صدق مى‌کند که مى‌فرماید: حَتّى کُنتُ سَمعَهُ الَّذى یَسمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذى یُبصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذى یَنطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتى یَبطِشُ بِها: من (خداوند) گوش او مى‌شوم که با آن مى‌شنود و چشم او مى‌شوم که با آن مى‌بیند و زبان او مى‌شوم که با آن سخن مى‌گوید و دست او مى‌شوم که با آن مى‌گیرد.[۲]