در عبادت، حُسن فاعلى و حُسن فعلى لازم و ملزوم یکدیگرند و بدون آن دو، عبادت محقّق نمى‌شود. حُسن فاعلى، خلوص نیّت عبادت‌کننده و حُسن فعلى، مطابقت عمل با رضا و فرمان خداست.

اعمال عبادى توقیفى‌اند، یعنى موقوف به این مى‌باشند که از جانب خدا مقرّر شوند. بنابراین نه تنها جایز نیست کسى با ذوق و سلیقه‌ى خود عبادتى طرّاحى کند و به‌جا آورد، و نه تنها انجام این گونه اعمال به تقرّب شخص به خداوند نمى‌انجامد؛ بلکه این کار بدعت است و شخص را مشمول غضب الهى و بُعد از پروردگار مى‌کند.