از آنجا که عبادت ثنا و ستایش حقّ متعال است و ثنا و ستایش فرع بر معرفت است و معرفت حضرت حق آن‌گونه که سزاوار ذات احدى است، از دسترس مخلوقات خارج است؛ لذا عبادت خداوند به‌نحوى که شایسته و درخور پروردگار باشد نیز از توان آنان بیرون است. پیامبر اکرم۹، که سرآمد عابدان و عارفان در نظام آفرینش‌اند، به محضر ربوبى عرضه مى‌دارند: اِلهى ما عَبَدناکَ حَقَّ عِبادَتِکَ وَ ما عَرَفناکَ حَقَّ مَعرِفَتِکَ: خداى من! آن‌گونه که سزاوار عبادت تو بود، تو را عبادت نکردیم و بدان‌سان که درخور معرفت تو بود، به معرفت تو راه نیافتیم.[۱]

در نتیجه، عبد با توجّه به این حقیقت، با احساس عجز از اداى حقّ پروردگار، باید تا مى‌تواند در انجام عبادات بامحتوا و سرشار از عشق و معرفت و خلوص و حضور قلب تلاش کند و سرانجام نیز به
دلیل اینکه نتوانسته است حقّ عبادت خداوند را به جا آورد، شرمنده و عذرخواه باشد.

چگونه سر زخجالت برآورم بردوست         که خدمتى به‌سزا بر نیامد از دستم