عبادات احکامى دارند و آدابى و اسرارى. مقصود از احکام، قواعد و مقررّاتى است که صحّت عبادت وابسته به آنهاست و علم فقه عهده‌دار بیان آن مى‌باشد.

آداب عبادات کارهایى است که علاوه بر آنچه صحّت عبادت وابسته به آن است، انجام مى‌شود و به عبادت غنا و زیبایى مى‌بخشد و بیانگر معرفت، محبّت و ادب بنده نسبت به پروردگارى است که او را عبادت مى‌کند.

در مقام مثال، اگر براى پذیرایى از میهمان یک استکان چاى بریزیم و همان استکان را به دست او بدهیم، میهمان با چاى پذیرایى و مقصود ما تأمین شده است. امّا اگر استکان چاى را در نعلبکى زیبایى قرار دهیم و آن را هم در سینى شکیلى بگذاریم و با الفاظ حاکى از محبّت و ادب، به میهمان تعارف کنیم؛ علاقه و احترامى را که نسبت به وى قائلیم، بهتر و بیشتر اظهار کرده‌ایم. در وضعیّت دوم ادب‌هایى به اصل عمل افزوده شده است. در عبادات نیز اعمال مستحبّى وجود دارد که به‌عنوان مقدّمات، مقارنات و تعقیبات، به اصل عمل اضافه مى‌شود و آن را پربارتر و زیباتر مى‌کند. به این مستحبّات، آداب عبادت گفته مى‌شود و در علم فقه و اخلاق به آنها پرداخته شده است.

فراتر از احکام و آداب، عبادات حاوى اسرارى مى‌باشند. به بیان دیگر، عبارات و اذکار و اعمال و احوالى که در هر عبادت وجود دارد، نمادها و رموزى از حقایقى در غیب عالمند و به تعبیر دیگر، رقیقه و نازله و حالت تمثّل یافته و مجسّم شده‌ى حقایق عالم بالا مى‌باشند و از رهگذر انجام شایسته‌ى عبادت، شخص عبادت‌کننده باید به آن حقایق نایل و متحقّق شود. بیان سرّ عبادت و وصول به آن را عرفان نظرى و عرفان عملى عهده دارند و صرفاً با فقه و اخلاق نمى‌توان به اسرار عبادات راه یافت.