آثار یاد و توجّه به خدا که به برخى از آنها اشاره شد، تابع میزان عمق و دوام یاد و توجّه است. در نتیجه، هر چه این توجّه و یاد عمیق‌تر و پیوسته‌تر باشد، ثمرات بیشترى نصیب شخص مى‌شود. بر همین اساس، قرآن و احادیث تأکید فراوانى بر دوام ذکر و همیشگى و پیوسته بودن یاد و توجّه به خدا دارند. قرآن کریم مى‌فرماید: وَ لا تَکُن مِنَ الغافِلینَ : از غافلان مباش.[۱] امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند :

کُن ِللهِ ذَاکِرآ عَلى کُلِّ حالٍ: در همه حال خدا را به یاد داشته باش.[۲] قرآن کریم که هدف از نماز را یاد

خدا معرفى مى‌کند و مى‌فرماید: اَقِمِ الصَّلوةَ لِذِکرى : براى یاد من نماز را به‌پا دار؛[۳] دستور مى‌دهد :

فَاِذا قَضَیتُمُ الصَّلوةَ فَاذکُرُوا اللهَ قیامآ وَ قُعُودآ وَ عَلى جُنُوبِکُم : هنگامى که نماز را به پایان بردید، (در
هر حال که باشید) ایستاده، نشسته و بر پهلو خوابیده، خدا را یاد کنید.[۴] امیرالمؤمنین علیه السلام در مقام

مناجات و دعا از خداوند درخواست مى‌کنند: وَ اَن تَجعَلَنى مِمَّن یُدیمُ ذِکرَکَ: و اینکه مرا از کسانى قرار دهى که پیوسته به یاد تو مى‌باشند.[۵] همچنین در بیان خصوصیّات مؤمن مى‌فرمایند : اَلمُؤمِنُ دَائِمُ

الذِّکرِ: مؤمن پیوسته به یاد خداست.[۶] و بر همین اساس، دستور مى‌دهند: اِستَدیمُوا الذِّکرَ: یاد خدا

را دائمى کنید.[۷]