۱/ عام : گروهى از اوراد و اذکار که از سوى معصومین علیهم السلام براى همگان توصیه و تجویز شده است، مثل ذکر صلوات و استغفار، به زبان راندن آنها براى تمامى اشخاص مفید و سازنده است.

۲/ خاصّ : گروه دیگرى از اوراد و اذکار وجود دارد که با در نظر گرفتن حال و شرایط روحى سالک، با تعداد معیّن و ایّام مشخّص و شرایط ویژه، گفتن و اشتغال به آنها توسّط عارف کاملى‌تجویز مى‌شود. سرِخود گفتن این اوراد و اذکار مى‌تواند حتّى تبعات منفى و خطرناکى را در پى داشته باشد، چنانکه سرِخود انتخاب و استفاده کردن دارو توسّط شخصى که اطّلاعات و صلاحیّت طبابت را ندارد، مى‌تواند پیامدهاى منفى و خطرناکى داشته باشد. در نتیجه، همانند دارو که باید توسّط پزشک حاذقى با در نظر گرفتن نوع بیمارى و وضعیّت بیمار تجویز شود، این گونه اوراد و اذکار نیز تنها باید توسّط عارف کاملى، با توجّه به حالات و روحیّات هر سالک، به‌طور خاص تجویز و مقرّر گردد. علاوه بر این،
هنگامى که ذکر از سوى عارف کاملى مقرّر و به سالک تلقین مى‌شود، نیروى معنوى و روحى آن عارف نیز در هنگام پرداختن سالک به گفتن آن ذکر، به مدد سالک مى‌آید و تلاش او را اثربخش‌تر خواهد ساخت.

نکته‌اى که در رابطه با هر دو نوع اوراد و اذکار باید به آن توجّه داشت این است که سالک نباید چنان به گفتن ذکر سرگرم شود که از خود مذکور باز بماند و غافل گردد؛ زیرا همان‌طور که آشکار است، ارزش گفتن ذکر ناشى از این است که دل را متوجّه یاد محبوب مى‌کند. در نتیجه، ذکر گفتنى که موجب سلب توجّه و یاد محبوب شود ارزشى نخواهد داشت.

به لحاظ دیگر نیز اوراد و اذکار به دو گروه تقسیم مى‌شوند:

۱/ وِرد یا ذکر جَلّى یا جَهرى، که مقصود از آن وِرد یا ذکرى است که آشکارا به زبان جارى مى‌شود و صداى ذاکر قابل شنیدن و اشتغال او به گفتن ذکر قابل دیدن است.

۲/ وِرد یا ذکر خفىّ یا نَفسى، که مقصود از آن وِرد یا ذکرى است که شخص بدون اینکه لفظ یا عبارت آن را بر زبان جارى کند، آن را از قلب عبور مى‌دهد و تکرار مى‌کند. ذکر خفىّ از آنجا که به اعماق وجود فرد راه پیدا مى‌کند، آثار و ثمرات فوق‌العاده‌اى دارد.