۞     توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می‎آورد. کثرات، حزن‎آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده‎ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی ‎هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت‎ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه‎های راه خدا هستند.

۞     بعضی از مؤمنین آب قلیل هستند؛ هرگاه خود را آلوده کنند، ملاقات با یک شخص بزرگ که به منزله‎ی آب کُر می‎باشد، آنها را پاک می‎کند.

۞            در دنیا باید جمال خوبان را دید و مثل آنها راه رفت والاّ اگر مدام به این و آن نگاه کنیم و بخواهیم مثل این و آن باشیم، از خدا و پیامبر غافل می‎شویم.

۞            فَاهتَدوا بِعَلَمِکُم. هر جا نشانه‌ی خدا رفت، باید با او رفت.

۞     پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم خورشید است (وَ الشَّمسِ وَ ضُحَیهَا) و ائمّه‌ علیهم السّلام ماهند (وَ القَمَرِ اِذَا تَلَیهَا) و دوستان و شیعیان اهل بیت علیهم السّلام ستاره‎اند. وقتی دستت به خورشید و ماه نمی‎رسد، از ستاره‎ها بهره بگیر (وَ بِالنَّجمِ هُم یَهتَدُونَ) تا کم کم بوی امام را بشنوی.

۞            خطر در دو چیز است؛ سوء استفاده از مدارای بزرگان و مدارا نکردن با زیردستان.

۞     قرآن فرمود: یا اَیُّهَا الذَّینَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَینَ یَدَیِ اللهِ وَ رَسُولِهِ: ای کسانی که ایمان آوردید، در برابر خدا و رسولش در صدد تقدّم جستن بر آنها برنیایید. در محضر اولیا باید خیلی مراقب خودمان باشیم. نکند مقدّس‌مآبی ما گُل بکند و بخواهیم به آنها امر به معروف و نهی از منکر بکنیم. وقتی آن صحابی امام حسین علیه السّلام در روز عاشورا به ایشان عرض کرد ظهر شده و هنگام نماز است و حضرت علیه السّلام فرمودند: ذَکَرتَ الصَّلَوةَ جَعَلَکَ اللهُ مِنَ المُصَلّینَ: نماز را یادآور شدی، خدا تو را از نمازگزاران قرار دهد، گرچه کار آن صحابی خوب بود، ولی بهتر از آن هم قابل تصوّر است و آن اینکه ادب می‎کرد و هیچ نمی‎گفت. شاید در همین عبارت حضرت علیه السّلام هم کنایه‎ای لطیف باشد که او باید امام معصوم را به نماز یادآور شود یا امام او را به نماز متذکر می‎شود؟

در داستان ردّالشمس امیرالمؤمنین علیه السّلام دیدیم که وقتی حضرت به لشکریانش فرمود من در این زمین نماز نمی‎خوانم و راه را ادامه می‎دهم تا به سرزمین دیگری برسم و آنجا نماز بخوانم، بعضی از مقدّس مآب‎ها گفتند تا از اینجا بگذریم، آفتاب غروب می‎کند و نماز قضا می‎شود، لذا همانجا ماندند و نماز خواندند. حضرت علیه السّلام با تعدادی از یاران راستینشان به راه ادامه دادند. وقتی از آن سرزمین خارج شدند، آفتاب غروب کرده بود، ولی حضرت علیه السّلام با قدرت الهی، خورشید را بازگرداندند و نماز عصر را اقامه کردند و آن‎گاه دوباره آفتاب غروب کرد. اساساً مگر به بهانه‎ی احکام شرع نبود که دشمنان با اهل بیت علیهم السّلام جنگیدند؟ مگر به بهانه‎ی اینکه از نظر شرعی کسی که سه روز در جماعت مسلمین حاضر نشود، باید خانه‎اش را آتش زد، خانه‎ی امیرالمؤمنین علیه السّلام را به آتش نکشیدند؟ مگر به بهانه‎ی اینکه امام حسین علیه السّلام در روز ترویه به عوض مُحرِم شدن برای فریضه‎ی حج، مکّه را ترک گفته و رو به کربلا نموده و از بیعت و اطاعت خلیفه‎ی خدا هم سرپیچی کرده و بر او خروج نموده است، با حکم شرعی شریح قاضی به جنگ با حضرت نرفتند؟ خلاصه اینکه اگر کسی از اولیاءالله است و او را در این رتبه باور داریم، دیگر بی‎‎معناست بخواهیم او را به عمل به احکام متذکر شویم و ترغیب نماییم. این کار نوعی خود را بالاتر دیدن از آن ولی خداست. قرآن فرمود: یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَرفَعُوا اَصواتَکُم فَوقَ صَوتِ النَّبىِّ: ای کسانی که ایمان آوردید، صدایتان را بالاتر از صدای پیامبر بلند نکنید، یعنی ادّعای مقدّس‎تر و صاحب تشخیص‎تر از پیامبر بودن را نداشته باشید. از زبان لقمان به پسرش نیز فرمود: وَ اغضُض مِن صَوتِکَ اِنَّ اَنکَرَ الاَصواتِ لَصَوتُ الحَمیرِ: و صدایت را پایین بیاور که همانا زشت‎ترین صداها صدای الاغ است. بعضی گفته‎اند خداوند هیچ‎گاه موجودی را به خاطر صفتی که خودش در آفرینش به او داده است، نکوهش نمی‎کند. مقصود این آیه صدای دومی ‎است که پرمدّعا بود و روی حرف پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم حرف می‎زد.

۞     روز عاشورا همه‎اش نماز بود. اَلَّذینَ هُم عَلَی صَلاتِهِم دَائِمُونَ. مؤمنان دائماً در حال نمازند، ولی چون یکی از اصحاب حضرت عرض کرد آقا وقت نماز است، حضرت علیه السّلام دعایش کردند و مشغول نماز شدند. او کار خوبی کرد؛ امّا خوب‎تر هم وجود دارد، خوب‎تر این بود که ادب می‎کرد و هیچ نمی‎گفت. از دعایی که حضرت کردند، یک بو استشمام می‎شود که خوب کاری نکرد. اساساً هر جا رفتیم چیزی بگوییم، ضرر کردیم. مصلحت در سکوت و ادب ورزیدن است.

۞     اهانت به یک ولی خدا هر چند با عدم توجّه باشد، اثر وضعی خود را دارد. در حدیث قدسی است که خداوند می‎فرمایند: مَن اَهَانَ لِی وَلِیّاً فَقَد بَارَزَنى بِالمُحارِبَةِ: هر کس به یکی از اولیای من اهانت کند، به جنگ با من برخاسته است.

۞     اگر کسی را شخص برجسته‎ای می‎دانی، بی‎‎اذن او، او را به دیگران نشان نده و معرفی نکن. اگر او را نشان دادی، کسانی که پذیرای او نیستند، تو را دوره کرده و اذیتت می‎کنند. یهودا که حضرت عیسی علیه السّلام را به دشمنانش نشان داد، به قدرت الهی بلافاصله خودش شبیه حضرت عیسی علیه السّلام شد و یهودیان او را به جای حضرت عیسی علیه السّلام گرفتند و به صلیب کشیدند.

۞            کسی که صاحب قدرت است، وقتی یک نگاه به تو می‎کند، از جنبه‌ی دنیوی و اخروی تو را سیر می‎کند.