۞     خدا که اسم و رسم ندارد. اسم خدا همان محمّد و آل محمّدند. رزّاق، غفّار، ستاّر و همان محمّد و آل محمّدند. گرچه در مورد خدا داریم: لَهُ الاَسماءُ الحُسنى وَ الاَمثالُ العُلیا: برای خداوند نام‎های نیکو و مَثَل‎های برتر است، ولی خود اهل بیت علیهم السّلام فرمودند: نَحنُ الاَسمَاءُ الحُسنى وَ الاَمثالُ العُلیا: نام‎های نیکو و مثل‎‎های برتر ماییم.

۞     محمّد و علی و حسن و حسین علیهم السّلام و اسماء آدم است. آدم را محمّد و آل محمّد علیهم السّلام آفریدند و اسمائشان را هم به او دادند. اسمائشان را دادند نه خودشان را؛ لذا فرمودند: نَحنُ صَنائِعُ رَبِّنَا وَ الخَلقُ مِن بَعدُ صَنَائِعُنَا: ما مصنوع پروردگارمان هستیم و خلایق مصنوع ما هستند.

۞            ناس یعنی فراموشکار. اهل بیت علیهم السّلام از ناس بالاترند. آنها در آدم بودند که ملائکه به او سجده کردند.

۞            ملائکه به آدم سجده می‎کنند و آدم به محمّد و آل محمّد علیهم السّلام سجده می‎کند.

۞     وقتی شیطان از سجده در برابر آدم سرباز زد، خداوند از او پرسید: ءَاستَکبَرتَ أَم کُنتَ مِنَ العَالینَ: آیا تکبّر ورزیدی یا از عالین بودی؟ عالین محمّد و آل محمّد علیهم السّلام هستند که برای احدی جز خدا سجده نکرده‎اند. علّت این هم که ملائکه مأمور به سجده برای آدم شدند، نور عالین بود که در وجود آدم قرار داشت. در واقع ملائکه برای آن نور سجده کردند.

۞     اَللهُ نُورُ السَّمَوَاتِ وَ الاَرضِ. آسمان‎ها و زمین همه جان دارند و جانشان علی و اولاد اوست؛ با نور محمّد و آل محمّد علیهم السّلام خلق شده‎اند.

۞     اهل بیت علیهم السّلام انسان‎های کاملی هستند که به ماسوا احاطه و سعه‌ی وجودی دارند و همه‎ی ذرّات و موجودات از شعاع وجودی آن بزرگواران نور وجود می‎گیرند. در دعای ماه رجب آمده است: فَبِهِم مَلأتَ سَمَائَکَ وَ اَرضَکَ حَتّی ظَهَرَ اَن لا الهَ الاّ اَنتَ: پس آسمان و زمینت را از آنها پر کردی تا اینکه آشکار شد که خدایی جز تو نیست. و نیز در زیارت جامعه‎ی کبیره هفت فقره وجود دارد که بیانگر عظمت و سعه‎ی وجودی آن حضرات است: ذِکرُکُم فِی الذّاکِرینَ وَ اَسمَائُکُم فِی الاَسماءِ وَ اَجسَادُکُم فِی الاَجسادِ وَ اَرواحُکُم فِی الاَرواحِ وَ اَنفُسُکُم فِی النُّفُوسِ وَ اثارُکُم فِی الاثارِ وَ قُبُورُکُم فِی القُبُورِ: یاد شما در وجود یادکنندگان است و نام‎های شما در نام‎ها و جسدهای شما در جسدها و روح‎های شما در روح‎ها و نفس‎های شما در نفس‎ها و آثار شما در اثرها و قبرهای شما در قبرهاست.

۞     پیامبر و اهل بیت علیهم السّلام خزانه‎های خدا هستند و خداوند خزانه‎هایی دارد که از اوّل خلقت تا به حال کسی به آنها دست نیافته است.

۞     فى بُیُوتٍ اَذِنَ اللهُ اَن تُرفَعَ وَ یُذکَرَ فیهَا اسمُهُ: در خانه‎هایی که خداوند اذن داده است نامش از آنجا بالا رود و ذکر شود. مقصود از این خانه‎ها، خانه‎ی اهل بیت علیهم السّلام است که اهل آسمان و ملائکة‌‌الله ذکر را از آنها یاد گرفتند. سَبَّحنَا فَسَبَّحَتِ المَلائِکَةُ: در آغاز ما خدا را تسبیح نمودیم، سپس ملائکه به تسبیح خدا پرداختند.

۞     محمّد و آل محمّد علیهم السّلام خدا را ملاقات کردند و با وجه‌‌الله تماس گرفتند و در نتیجه خودشان وجه‌‌الله شدند و خدا را در بین خلق نمایش دادند.

۞     امام و قرآن هر دو تَنزیلٌ مِن رَبِّ العَالَمینَ هستند. آنچه از امام و قرآن که ما می‎بینیم و می‎شناسیم، تنزیل یافته‎ی حقیقت آنهاست.

۞     امام هادی علیه السّلام در زیارت جامعه‎ی کبیره در مورد اهل بیت علیهم السّلام می‎فرمایند: ذِکرُکُم فِی الذَّّاکِرینَ وَ اَسمَائُکُم فِی الأسماءِ وَ اَجسادُکُم فِی الاَجسادِ وَ اَرواحُکُم فِی الاَرواحِ وَ اَنفُسُکُم فِی النُّفُوسِ وَ اثَارُکُم فِی الاثارِ وَ قُبُورُکُم فِی القُبُورِ: ذکر شما (اهل بیت علیهم السّلام) در وجود ذاکران و نام‎های شما در اسماء و بدن‎های شما در داخل بدن‎ها و روح‎های شما در روح‎ها و جان‎های شما در جان‎ها و آثار شما در آثار و قبرهای شما در قبرها قرار دارد. پس آنها را در درون خودت پیدا کن. [شبیه مضامین مذکور در زیارت جامعه کبیره، در صلواتی که از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده است نیز وجود دارد و حضرت در مورد آن صلوات فرموده‎اند که اگر در قبرستان مسلمین یک بار خوانده شود، تا ده سال، و اگر دو بار خوانده شود تا چهل سال، و اگر سه بار خوانده شود، تا ابد عذاب از اهل آن قبرستان برداشته می‎شود و اگر بر سر قبر پدر و مادر خوانده شود، حقّ آنها ادا شده است. آن صلوات به این قرار است: اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمّدٍ وَ آلِ مُحَمّدٍ مَا دامَتِ الصَّلَواتُ وَ صَلِّ عَلی مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّدٍ مَا دامَتِ البَرَکاتُ وَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ و آلِ مُحمّدٍ ما دامَتِ الرَّحمَةُ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی روحِ مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّدٍ فِی الاَرواحِ وَ صَلِّ عَلی جَسَدِ مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّدٍ فِی الاَجسادِ وَ صَلِّ عَلی قَبرِ مُحمّدٍ وَ آلِ مُحمّدٍ فِی القُبُورِ وَ صَلِّ عَلی صُورَةِ مُحمّدٍ و آلِ مُحمّدٍ فِی الصُّوَرِ وَ صَلِّ عَلی تُربَةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فِی التُّرابِ وَ صَلِّ عَلی نُورِ مُحَمّدٍ وَ آلِ مُحَمّدٍ فِی الاَنوارِ بِرَحمَتِکَ یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ: خداوندا تا صلوات باقی است، بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرست و تا برکات باقی است، بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرست و تا رحمت باقی است، بر محمّد و آل محمّد صلوات بفرست. بارالها بر روح محمّد و آل محمّد که در روح‎هاست، صلوات بفرست و بر جسد محمّد و آل محمّد که در جسدها است، صلوات بفرست و بر قبر محمّد و آل محمّد که در قبرهاست، صلوات بفرست و بر صورت محمّد و آل محمّد که در صورت‎هاست، صلوات بفرست و بر تربت محمّد و آل محمّد که در تربت‎هاست، صلوات بفرست و بر نور محمّد و آل محمّد که در نورهاست، صلوات بفرست؛ به رحمتت ای رحم کننده‎ترین رحم کنندگان.]

۞     تمام ماسوا غرق م احمد هستند که حبیب خداست. اَوَّلُنَا مُحَمَّدٌ، اَوسَطُنَا مُحَمَّدٌ، آخِرُنَا مُحَمَّدٌ، کُلنَُّا مُحَمَّدٌ. کُلُّنا گوشه‎اش شیعیان و محبّین را هم می‎گیرد. ما ظرفیم و آنها مظروفند؛ ظرفش هم محمّد است.

۞     ان‎شاء‎الله محمّد و آل محمّد علیهم السّلام به دل ما پا بگذارند و خانه را صاحبخانه تصرّف کند. وقتی آنها بیایند، ما بر جا نمی‎مانیم.

۞     برای دوستان اهل بیت علیهم السّلام همین افتخار بس است که زیر سایه‎ی محمّد و آل محمّدند. دوستان اهل بیت علیهم السّلام در دنیا چون خودشان مستقیماً نمی‎توانستند از آفتاب توحید استفاده کنند، آفتاب توحید که بر محمّد و آل محمّد علیهم السّلام تابید و سایه‎ی آنها زیر پایشان افتاد، دوستان اهل بیت علیهم السّلام هم رفتند از سایه‎ی آنها استفاده کردند.

۞     نجس و قذر بودن چیزی به خاطر آلودگی‎های ظاهری و باطنی اشیاء است. ائمّه‌ی اطهار علیهم السّلام به حکم آیه‎ی تطهیر، طهارت مطلقه داشته‎اند.

۞     تمام انبیای سلف بالأخره در زندگی یک ترک اولی یا نقطه‌ی ضعفی داشتند و تنها پیامبر ما و اهل بیت علیهم السّلام هستند که هیچ نقطه‌ی ضعفی در زندگی نداشته‎اند. حتّی یک جا ندارد که به دشمنانشان هم کلام بی‎جایی گفته باشند.

۞     خداوند فرمود: عَبدی اَطِعنى حَتّی اَجعَلَکَ مَثَلی: ای بنده‎ی من، از من اطاعت کن تا تو را مَثَل (نمونه) خودم کنم. پیامبر و ائمّه علیهم السّلام هم می‎توانند شاگردانشان را مثل خودشان بسازند. محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم، محمّد می‎سازد و علی علیه السّلام، علی.

۞     کوچک اصلاً نمی‎تواند بزرگ را تعریف کند، بلکه شخص بزرگ را هم با تعریف خود کوچک می‎کند، برای همین خود آنها باید معرّف خودشان باشند.

۞     آنچه از فعل و صفات که مطابق ذهن خودمان به ائمّه علیهم السّلام نسبت می‎دهیم، شمایلی است که در حدّ فهم خودمان از آنها در درون خویش ترسیم می‎کنیم و با حقیقت آنها بسیار فاصله دارد. هیچ ‎کس نمی‎تواند به حقیقت آنها دست یابد، لذا خودشان فرمودند: نَزِّلُونَا عَن الرُّبُوبِیَّةِ وَ قُولُوا فى فَضلِنَا مَا شِئتُم وَ لَن تَبلُغُوا: ما را از رتبه‎ی خداوندگاری پایین‎تر بدانید و هر چه می‎خواهید در فضیلت ما بگویید و (لکن بدانید هر چه هم به خیال خود بلندپروازی کنید) به حقیقت فضیلت ما نمی‎رسید.

۞     غیر از معصومین علیهم السّلام، همه تقلید می‎کنند. علما و عرفا و زهّاد و عبّاد و تقلید می‎کنند. حتّی پیغمبرهای غیر مرسل از نور پیغمبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم بهره می‎گرفتند و تقلید می‎کردند.

۞     پیامبر ما صلّی الله علیه و آله و سلّم همه را همراه خود برداشت و پیش خدا برد. تنها اشقیا به اصرار، خود را بیرون کشیدند و در بین راه افتادند و تلف شدند، و الاّ ما بقی همه رفتند نزد خدا.

۞     تا شفاعت را نچشی و در آن قدم بر نداری، خواندن کتاب و نماز و روزه و عبادات فایده‎ای ندارد و کاری از پیش نمی‎برد. احدی جز به شفاعت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم امکان نجات ندارد. پیغمبر اسلام که دست به کار می‎شود، مفت و مجّانی، دسته دسته اقوام و اشخاص را می‎گوید مال من هستند و آنها را به بهشت می‎برد. به هر کس هم که مورد شفاعت قرار گرفت، اذن می‎دهند که لااقل چهل نفر را شفاعت کند. سعی کن همینجا شفاعت را بچشی.

۞     اهل بیت علیهم السّلام مانند حمله‎داری می‎باشند که خلق خدا را بغل کرده و به سمت خدا می‎برند و در هر بار هر چه بالا می‎روند، در بین راه تعدادی می‎ریزند، تا اینکه نهایتاً تعداد کمی ‎باقی می‎مانند.

۞     حضرت علی علیه السّلام اهل سنّتی را که نه محبّت او را دارند و نه عداوتش را و اخلاق و اعمال خوبی هم دارند، به درجه‎ی هشتم بهشت که نازل‌ترین مرتبه‎ی بهشت است، می‎برد. علی به همه فیض می‎دهد. دشمنان و معاندین، خودشان خود را کنار می‎کشند و محروم می‎کنند و الاّ علی علیه السّلام دشمن نمی‎شناسد. معاند می‎گوید: اَلنَّارُ وَ لاَ العَارُ: به آتش دوزخ تن می‎دهم؛ امّا به ننگ رفتن زیر بار علی تن نمی‎دهم. من در جهنّم می‎مانم و دنبال علی به بهشت نمی‎روم. ولی بقیه پشت سر ائمّه علیهم السّلام از جهنّم عبور می‎کنند و به بهشت وارد می‎شوند. نکند تو هم در دنیا بگویی فرمان علی را نمی‎برم، چون آبرویم پیش اهل دنیا می‎رود.

۞     علی علیه السّلام ساقی سلسبیل است و به پیروان و دوستانش می‎نوشاند و حتّی به کسی که دوستش نیست، ولی با او دشمنی هم ندارد، می‌نوشاند.

۞            ائمّه علیهم السّلام نه تنها به هر کس به اندازه‎ی ظرف خودش فیض می‎دهند، بلکه خود ظرف را هم بزرگ می‎کنند.

۞     سال‎ها قبل که پدرم در سنین جوانی بوده، روزی خانم علویه‎ای به در منزل پدربزرگم می‎آید. مردها هیچ‌کدام در منزل نبودند. مادرم که عروس جدید خانواده بود، با همسر عموی بزرگم در منزل بودند. مادرم دم در می‎رود و خانم علویه که گویا برایش مهمان رسیده بود، مقداری علف‎ بادمجان (چیلَک) می‎خواهد. چیلَک به جای هیزم برای پخت غذا از آن استفاده می‎شد و قیمتی هم نداشت. مادرم به احترام جاری خود که گویا مشغول نماز بوده است، به آن خانم می‎گوید مقداری صبر کنید تا نماز جاری‌ام تمام شود و از ایشان اجازه بگیرم، ولی آن خانم علویه منتظر نمی‎شود و بر می‎گردد. در همین اثناء پدرم می‎رسد و همسرش ماجرا را تعریف می‎کند. پدرم بلافاصله یک بغل از آن علف‎ها را برمی‎دارد و به در خانه‎ی آن خانم علویه می‎برد. همان شب پدرم خواب می‎بیند که ندا داده شد همه‎ی اهل این خانه امسال به کربلا می‎روند. پدرم چون عملی شدن این خواب را ناممکن می‎داند، آن را برای کسی نقل نمی‎کند. ماه‎ها می‎گذرد و این قضیه را فراموش می‎کند تا اینکه چاووش کاروان سفر کربلا علاقمندان را به رفتن همراه کاروان دعوت می‎کند و پدرم و همه‎ی برادرها تصمیم به رفتن می‎گیرند و زراعت و دام‎ها را به دیگران می‎سپارند و در خانه را می‎بندند و به راه می‎افتند. در بین سفر پدرم به یاد داستان بردن علف بادمجان برای آن خانم علویه و خوابی که دیده بود می‎افتد و می‎بیند خواب عیناً در عمل تعبیر شد.

اهل بیت علیهم السّلام کوچک‌ترین اظهار ارادت و محبّتی به خود و فرزندانشان را بی‎‎پاسخ نمی‎گذارند. پس هیچ کار خیری را کوچک نشمارید. گاهی همین کارهای کوچک نتایج بسیار بزرگ در پی دارد.

۞     در همسایگی مرحوم شهید مطهّری خانم بی‎‎حجابی زندگی می‎کرد که یک‌باره چادری شده بود. خودش تعریف کرده بود که ما اصلاً اهل دیانت نبودیم. یک بار به قصد تفریح با شوهرم به مشهد رفتیم و چند روزی را که آنجا بودیم، در تفریحگاه‎ها گذراندیم. روز آخر که می‎خواستیم به تهران برگردیم، من از خیابان جلوی حرم مطهّر امام رضا علیه السّلام عبور می‎کردم که از خیابان نگاهم به ایوان حضرت افتاد. سلامی ‎کردم و رد شدم. شب خواب دیدم که حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: کسی که دعای یا مَن ‌تُحَلُّ ‌بِهِ ‌عقدُ ‌المَکَارِهِ (که در مفاتیح‌الجنان و صحیفه‌ی سجّادیه است) را بخواند، ما دست او را می‎گیریم. بعد از بیدار شدن از خواب، آن دعا را خواندم و تمام زندگی‌ام متحوّل شد و روح دیانت و معنویت بر زندگی ما حاکم شد. ائمّه علیهم السّلام حتّی کوچک‌ترین اظهار ارادت و محبّتی را بی‎‎پاسخ نمی‎گذارند.

۞     خوبان خدا عادتشان احسان و کرم است؛ عَادَتُکُم الاِحسَانُ وَ سَجِیَّتُکُم الکَرَمُ. به زیردستانشان، هر چند هم که بد باشند، خوبی می‎کنند. البته گاهی با لحن پدری که به اولادش التماس می‎کند، به ما فرموده‎اند: کُونُوا لَنا زَیناً: زینت ما باشید. یا مثل امیرالمؤمنین که به حسنین علیهما السّلام فرمود تا ما گوش کنیم که: نکند آنها که به قرآن ایمان ندارند، در عمل به آن از شما پیشی بگیرند و بهره‎ی آن را ببرند و شما محروم بمانید.

۞            چیزی بالاتر از نشستن در محضر اهل بیت علیهم السّلام ، در بهشت و قرب و در هیچ جای دیگر وجود ندارد.

۞            علی و فرزندانش علیهم السّلام معلّم فطرتند؛ معلّم همان موادّی هستند که خدا ما را از آن آفریده است.

۞     بدن مال طبیعت است و دل مال محمّد و آل محمّد علیهم السّلام است. دوستان اهل بیت علیهم السّلام دلشان از طینت محمّد و آل محمّد است. طین غیر از تراب و خاک معمولی است؛ خاک بسیار پاک و طیبی است. محمّد و آل محمّد علیهم السّلام معلّم طینت و فطرتند. فطرت که یک حقیقت مخفی در سِرّ شماست، چنین معلّمی ‎هم که در سِرّ شماست لازم دارد.

۞            قامت ائمّه قیامت است. وقتی قیامت پیدا شد، همه چیز قیمتی می‎شود.

۞     مَن لَم ‌‌یَجعَلِ اللهُ لَهُ نُوراً فَمَا لَهُ مِن نُورٍ: هر کس را که خدا برایش نور قرار ندهد، بی‎‎نور است. ما با نور ائمّه علیهم السّلام راه می‎رویم.

۞     هر کس که در دنیا بویی از خوبان خدا را در نفس خود استشمام کرد و با سرمه‎ی نور محمّد و آل محمّد علیهم السّلام چشم خود را سرمه کشید، در آخرت بیناست. ذکر خوبان خدا سرمه‎ی چشم دل است. از سرمه‎ی این خاندان دست برندار. اقلّش این است که این سرمه کور مادرزاد را بینا می‎کند. این کاری است که حضرت عیسی علیه السّلام می‎کرد که هر چه دارد، از حضرت محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم دارد.

۞     زنی که شوهرش مرده بود و از او پسربچّه‎ای داشت، دیگر ازدواج نکرد به این امید که پسرش بزرگ می‎شود و حامی ‎او خواهد بود. امّا متوجّه شد که آن پسربچّه بسیار نحیف و ضعیف است و از بچّه‎های کم سنّ و سال‎تر از خودش در کوچه زمین می‎خورد. فهمید که بچّه‎های دیگر پدر را بالای سرشان می‎بینند و به اتّکای او احساس قدرت می‎کنند و این بچّه چون پدری بالای سرش نمی‎بیند، این‎گونه رنجور و نحیف مانده است. برای حلّ مشکل نزد نقاّشی رفت و به او گفت تصویر یک پهلوان قدرتمند را بکشد و بازوبند پهلوانی را روی بازویش ترسیم کند. تابلو را گرفت و در اتاق نصب کرد و پرده‎ای روی آن کشید و پسرش را صدا زد و گفت: می‎خواهی پدرت را ببینی؟ پسر با اشتیاق گفت بلی. مادر کم کم پرده را از روی آن شمایل کنار زد و به تعریف زور بازو و قدرت پهلوانی پدر مشغول شد. هر چه عکس آن پهلوان بیشتر نمودار می‎شد، استخوان‎های در هم فرورفته‎ی پسر از هم باز می‎شد و در خود احساس قدرت می‎کرد. وقتی تصویر کاملاً از پشت پرده بیرون آمد، بچّه چنان نیرویی گرفت که از آن پس بچّه‎های بزرگ‌تر از خود را هم به راحتی به زمین می‎زد. شیعه هم در دوران غیبت مثل آن بچّه است که پدر را بالای سر خود نمی‎بیند. اگر کسی پیدا شود که بتواند در توصیف امام، حقّ مطلب را ادا کند، شیعه چنان زنده می‎شود و قدرت می‎گیرد که هیچ ‎کس در عالم نمی‎تواند در برابر او بایستد.

۞     هر وقت بزرگ قومی ‎خوشحال شود، بر آن امّت رحمت می‎بارد. وقتی محمّد و آل محمّد علیهم السّلام خوشحال شوند، بر همه‎ی امّتشان رحمت می‎بارد.

۞     هر که با لب ذکر امیرالمؤمنین و اولادش را بکند و آنها را قبول کند، یک درجه‎ی بهشت را گرفته و آخرش اهل بهشت است، ولی تا به آن برسد، چقدر طول می‎کشد و چقدر در دنیا له می‎شود. بهتر است کاری کنیم که همین الآن به بهشت وارد شویم، یعنی با دل با خوبان خدا ربط برقرار کنیم.

۞            اهل بیت علیهم السّلام وقتی هم که در ظاهر آمدند، نیامدند. پس با دل‎هایتان از درون با اهل بیت علیهم السّلام کار کنید.

۞            ما هم در تولّد و هم در شهادت ائمّه علیهم السّلام سود می‎کنیم و باید بهره ببریم. آنها در شهادتشان هم به وصال رسیده‎اند.

۞     هر وقت بچّه‎ات خندید و تو را بوسید، تو هم با حضرت محمّد و حضرت علی علیهما السّلام که پدربزرگ و پدر این امّت هستند، همین کار را بکن.

۞     بچّه‎ها از اینکه پدر و مادرشان را اذیت کنند و حرص آنها را در آورند، خیلی کیف می‎کنند. بزرگ‌ترها هم خیلی می‎خواهند اولیای خودشان را بترسانند. مواظب باشیم ما موالیانمان را اذیت نکنیم.

۞     روزی پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم برای اقامه‎ی نماز جماعت از کوچه به سمت مسجد عبور می‎کردند که به تعدادی بچّه برخورد نمودند که در کوچه مشغول بازی بودند. بچّه‎ها از حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم خواستند که با آنها بازی کنند. ایشان هم پذیرفتند و مشغول بازی با بچّه‎ها شدند. اذان گفته شد و مدّتی مؤمنین در صفوف جماعت مسجد منتظر آمدن پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم بودند، ولی بچّه‎ها حضرت را رها نکردند. وقتی اصحاب مشاهده کردند که حضرت تشریف نیاوردند، از مسجد بیرون آمدند و برای پیدا کردن حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم به راه افتادند تا اینکه دیدند بچّه‎ها مشغول بازی با حضرت هستند و ایشان را رها نمی‎کنند. پیش آمدند و از حضرت تقاضا کردند به مسجد تشریف بیاورند. حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: ببینید بچّه‎ها حاضرند مرا به شما بفروشند. بالأخره بچّه‎ها راضی شدند با گرفتن تعدادی گردو دست از حضرت بردارند. حضرت یکی از صحابه را به منزلشان فرستادند تا آن تعداد گردو را بیاورد و بالاخره بچه‌ها به قیمت چند گردو حضرت را فروختند و ایشان همراه اصحاب راهی مسجد شدند. مواظب باشید ما هم مثل آن بچّه‎ها خدا و پیامبر و ائمّه علیهم السّلام را به چند گردو نفروشیم.

۞     یکی از دوستان اهل بیت علیهم السّلام که تمکن مالی خوبی داشت، مدّتی به خدمتکار حضرت صادق علیه السّلام پیشنهاد می‎داد که تو منصب خدمتکاری حضرت را به من واگذار کن، من هم تمام آنچه را دارم، به تو واگذار می‎کنم. بالأخره روزی خدمتکار میل کرد این معامله را انجام دهد و مسأله را خدمت حضرت عرض کرد و اجازه خواست. حضرت علیه السّلام هم فرمودند هر طور میل خودت هست عمل کن. او به نزد فرد ثروتمند آمد تا جایشان را عوض کنند. همین که خواست لباس کهنه و ساده‌ی خدمتکاری را از تن بیرون آورد، یکباره متوجّه شد چه خسارت بزرگی خواهد کرد؛ صیحه‎ای زد و گفت: پشیمان شدم و این منصب را با هیچ چیز در این عالم عوض نخواهم کرد.

۞     پای خود را جای پای ائمّه علیهم السّلام بگذار. جلوتر از آنها که حق نداری بروی، ولی نگویی که در حدّ ما نیست که پا جای آنها بگذاریم. این حرف مال محبّین ناقص است. دیدی سلمان چگونه پا جای پای امیرالمؤمنین علیه السّلام گذاشت؟

۞     جلوتر از ائمّه رفتن درست نیست. پشت سر یا محاذی ائمّه علیهم السّلام راه برو. اگر اجازه دادند، محاذی رفتن بهتر از پشت سر رفتن است.

۞     در مراسم عروسی غذا کم آمده بود. پدر داماد به آشپز گفت: نمی‎خواهد به کسی بگویی، خودم مشکل را حل می‎کنم. آن‌وقت خودش آمد توی حیاط و یک به یک بعضی از مهمان‎ها را کنار می‌کشید و آهسته به او می‎گفت: تو از خودمانی، نمی‎خواهد بروی توی اطاق سر سفره‌ی غذا. آن مهمان هم همین حرف چنان برایش لذیذ بود که نه تنها دیگر شام نمی‎خواست، بلکه در اثر آن سرفراز می‎شد و قد می‎کشید. قربان آن معصیتی که در قیامت، پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم به خاطر آن به شخص بگوید تو از خودمانی و او را شفاعت کند. در قیامت هیچ ‎کس، حتّی انبیای سلف، نجات ندارند، مگر به شفاعت محمّد و آل محمّد علیهم السّلام.

۞     قربان بزرگواری اهل بیت علیهم السّلام که با کمترین غلامشان جوری می‎نشینند که او فکر می‎کند آنها هیچ ‎کس را به اندازه‎ی او دوست ندارند و به احدی به اندازه‎ی او توجّه ندارند.

۞     آیا کسی دوستش را به کسی می‎دهد؟ خداوند یک حبیب بیشتر نداشت و آن را هم به بشر داد! اگرچه در واقع همه‎ی خلق را در اختیار او گذارد.

۞            مرحوم آیت‎الله شاه‌آبادی نقل می‎کرد که یکی از علمای اهل سنّت کتابی علیه شیعه نوشته و گفته است که این کتاب مثل صاعقه شیعه را می‎سوزاند. امّا خود این عالم سنّی در همین کتابش از عایشه نقل کرده است شبی حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم در حجره‎ی من بودند. نیمه‌ی شب حضرت را نیافتم. حجره‎ی سایر همسرانشان را گشتم، آنجا هم نبودند. بعد دیدم با سر و پای برهنه بالای بام حجره‎ی خودم ایستاده و دست به آسمان بلند کرده و خداوند را به حقّ حضرت علی علیه السّلام قسم می‎دهند و عرضه می‎دارند: اِلهی بِحَقِّ عَلِیٍّ، اِلهی بِحَقِّ عَلِیٍّ و دعا می‎کنند. عرض کردم کسی را بهتر از علی نیافتید که خدا را به حقّ او قسم می‎دهید؟ فرمود قسم به آن کسی که جانم به‌ دست قدرت اوست، به آسمان نگاه کردم، بهتر از علی نبود، به زمین نظر کردم، بهتر از علی نبود، به شرق و غرب نگاه کردم، کسی بهتر از علی نبود، لذا خدا را به حقّ او قسم دادم.

۞     قرآن فرمود: اِستَعینُوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلَوةِ: از صبر و نماز کمک بگیرید و پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: یا عَلِیُّ اَنتَ الصَّومُ وَ اَنَا الصَّلَوةُ: ای علی تو روزه‎ای و من نمازم.

۞     پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم به حضرت امیر علیه السّلام فرمود: یا عَلِیُّ مَا عَرَفَ اللهُ حَقَّ مَعرِفَتِهِ غَیری وَ غَیرُکَ وَ ما عَرَفَکَ حَقَّ مَعرِفَتِکَ غَیرَ اللهِ وَ غَیری: یا علی خدا را آن‎گونه که شایسته‎ی شناختن است، نشناخت جز من و تو و تو را آن‎گونه که شایسته‎ای نشناخت مگر خدا و من.

۞     پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: یا عَلی کُنتَ مَعَ الأنبِیاءِ سِرّاً وَ مَعِیََ سِرّاً وَ جَهراً: ای علی تو با سایر پیامبران در سِر بودی و با من، هم در سِر هستی و هم آشکارا. نوری از امیرالمؤمنین در سرّ همه‎ی دوستان اهل بیت علیهم السّلام هست که با آن نور راه خدا را می‎روند.

۞     همه‎ی انبیا در سرّشان از علی علیه السّلام بهره می‎بردند و خدا را در سرّشان با علی علیه السّلام می‎خواندند، ولی آنهایی که پی بردند و او را در سرّ خود شناختند، اولواالعزم شدند. همه‎ی ملائکه از علی علیه السّلام بهره می‎بردند، ولی آنهایی که به او معرفت پیدا کردند، ملک مقرّب شدند.

۞     فقط انبیاء مرسل و ملائکه‌ی مقرّب و دوستان اهل بیت علیهم السّلام که به کمال رسیده‎اند و قلب‎هایشان با ایمان امتحان شده است، علی علیه السّلام را شناخته‎اند. دیگران از علی علیه السّلام بهره می‎برند، ولی او را نمی‎شناسند. این‌ها در راهند.

۞     حضرت علی علیه السّلام فرمود: من و پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم یک نور بودیم که نصف شدیم، یکی در صلب عبدالله و دیگری در صلب ابوطالب قرار گرفتیم. من در دنیا پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم را یاری کردم و پیامبر هم در رجعت مرا یاری خواهند کرد.

۞     هر عابدی که عبادت می‎کند، عبادتش از علی علیه السّلام قاطی دارد، ملائکه از سر سفره‌ی فضل و عنایت علی علیه السّلام روزی خوردند. هر چه پیامبر آمد، از سفره‌ی علم و عنایت علی استفاده می‎کرد؛ علی در سرّ همه‌ی انبیا بود.

۞            نور در خلقت یعنی نور امیرالمؤمنین علیه السّلام.

۞     خضر شاگرد مخصوص امیرالمؤمنین علی علیه السّلام است. شیعیان با امیرالمؤمنین علیه السّلام راه می‎روند. در ظلمات دنیا و آخرت با نور امیرالمؤمنین که همراهت است کار کن.

۞     شخصی از اینکه دائم در مورد خدا و خوبان خدا و حقایق معنوی و دینی برای مردم سخن می‎گفت، ناراحت بود و در دل می‎گفت چرا آنچه را نصیبم شده است، خودم نمی‎خورم و به این و آن عرضه می‎کنم. یک‌بار در حالت مکاشفه دید که امیرالمؤمنین یک لیوان بزرگ شیر به او دادند. او هم مسرور از این مرحمت حضرت، لیوان را گرفت و به سرعت مشغول خوردن شیر شد، لکن مقداری از شیرها از کنار دهانش بر روی محاسن و لباسش ریخت. با دیدن این صحنه متوجّه شد که حضرت از این طریق به او فهمانده‎اند که فضائل ما بیشتر از آن است که تو تنها بتوانی در خود جای دهی؛ آنچه اظهار و ابراز می‎کنی، همان است که از ظرف وجود تو لبریز می‎شود و سهم دیگران است.

۞     حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: اَلدَّهرُ اَنزَلَنى ثُمَّ اَنزَلَنى حَتّی یُقالُ مُعاوِیَةُ وَ عَلیُّ: روزگار مرا تنزیل داد، سپس تنزیل داد، تا جایی که گفته می‎شود معاویه و علی. در این عبارتِ حضرت چقدر مصیبت خوابیده است و چقدر عظمت نهفته است.

۞     در ایام جوانی شبی در بیابان راه می‎رفتم و با خود فکر می‎کردم این چیست که یک ساعت علی علی می‎گوییم و ساعت بعد، عمر عمر می‎گوییم و از پول دنیا حرف می‎زنیم. (عُمرِ دنیا یعنی عُمَر. یک  یا علی  که گفتی، عُمَر و عُمر دنیا و دنیا و جهنّم، همه‎اش رفت که رفت.) به خودم می‎گفتم مگر قدّ علی و عمر، یکی در خوبی و دیگری در بدی، هم‎اندازه است که یک بار علی علی می‎گوییم و یک بار لعن به عُمَر می‎کنیم؟ به خودم گفتم آیا می‎شود ولو یک سر سوزن هم که هست، علی بلندتر باشد؟ گفتم خدایا می‎شود یک خرده هم که شده، علی بلندتر باشد؟ دیدم همه‎ی پیغمبران گفته‎اند علی بلندتر است. من عرض کردم خدایا من همان یک خورده را که عمر آنجا وجود ندارد، دوست دارم. آنجا صلواتی است که در مقابلش لعن نیست. اصلاً یاد غیر از علی را نمی‎کنی که لعنش کنی. این داغ را بر دل غیر می‎گذاری که حتّی با لعن کردن هم که شده، یادش کنی.

۞     اِذ قَالَ لُقمانُ ِلابنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ یا بُنَیَّ اِنَّ الدُّنیا بَحرٌ عَمیقٌ قَد هَلَکَ فِیهَا عَالَمٌ کَثیرٌ. فَاجعَل سَفینَتَکَ فِیهَا الایمَانَ وَ اجعَل شِراعَهَا التَّوَکُّلَ. فَإن نَجَوتَ فَبِرَحمَةِ اللهِ وَ إن هَلَکتَ فَبِذُنُوبِکَ: هنگامی‎ که لقمان پسرش را اندرز می‎داد، به او گفت پسرم، هرآینه دنیا دریای عمیقی است که گروه بسیاری در آن هلاک و غرق شدند. پس در آن دریا کشتی خود را ایمان و بادبانش را توکّل قرار بده، پس اگر نجات یافتی به سبب رحمت الهی است و اگر هلاک شدی، به خاطر گناهان خودت می‎باشد.

آسمان آب است و زمین آب است، همه آب است؛ ایمان به خدا کشتی است. ناخدای کشتی عالَم که الآن در آن نشسته‎ایم، علی علیه السّلام است. شخصی که در کشتی است، از همه‎ی اضطرابات راحت است مگر اینکه نداند که در کشتی است. اگر مسافر کشتی خواب باشد یا سرش گرم کار خودش باشد، ناخدا مواظب است و یک لحظه هم غافل نیست. پس اگر کشتی تکانی خورد، توکّل کن.

۞     در آیه‎ی اِنَّ اَکرَمَکُم عِندَ اللهِ اَتقیکُم: همانا گرامی‎ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست. مقصود از تقوا ولایت امیرالمؤمنین است. هر کس تقوا داشته باشد، شاگرد مدرسه‌ی امیرالمؤمنین علیه السّلام است. همه‎ی متقّین شاگرد این مدرسه‎اند، ولی در کلاس‎های مختلف؛ بعضی کلاس‎های بالا و بعضی کلاس‎های پایین. مثل پیامبرانی که اختلاف ندارند، ولی در طبقات و درجات متفاوتی قرار دارند. مؤمنین هم کوچک و بزرگ دارند. هر یک از شاگردهای این مدرسه باید به شاگردهای بالاتر از خودش که تقوای بیشتری دارد، احترام بگذارد و به شاگردان پایین‎تر از خودش رسیدگی کند.

۞     ذوالفقار یعنی تیغ دو دَم که امیرالمؤمنین علیه السّلام با یک دَمش عرش را تمیز می‎کند و با دیگری فرش را؛ با یکی بالا را و با دیگری پایین را.

۞     جوانی مورد علاقه‎ی سلطان قرار داشت. وزرا و درباریان به او حسد بردند و برای اینکه او را از نظر سلطان بیندازند، از او نزد سلطان سعایت کردند. بالأخره سلطان تحت تأثیر سعایت‎ها قرار گرفت و دستور داد او را در باغ وحش در قفس شیرها بیندازند. در بین راه که او را به باغ وحش می‎بردند، فرار کرد و سر به بیابان گذاشت. در بیابان دید یک شیر به طرف او می‎آید؛ خود را باخت و تن به مرگ داد؛ امّا شیر در حالی به او نزدیک شد که دهانش باز بود و ناله می‎کرد. جوان متوجّه شد تیغی در دهان او فرو رفته است و لذا دنبال بنی‎آدم می‎گردد و التماس می‎کند تا او را کمک کند و خار را از دهانش بیرون آورد. جوان هم با دقّت تیغ را بیرون آورد. شیر در کنار جوان نشست و از آن پس از جوان مراقبت می‎کرد. هر وقت هم جوان به غذا احتیاج داشت، پرنده‎ای برای او شکار می‎کرد و جوان هم او را کباب می‎کرد و می‎خورد. پس از مدّت‎ها بالأخره جوان دلش برای زن و بچّه‎اش تنگ شد و به شیر گفت: تو همینجا بمان تا من بروم و چند روز دیگر برگردم. سپس مخفیانه وارد شهر شد و چند روزی پیش خانواده‎اش ماند تا اینکه شخصی آمدن جوان را به سلطان خبر داد. سلطان هم دستور داد او را بگیرند و در مراسمی‎ با حضور خود سلطان او را در قفس شیرها بیندازند. روزی که قرار بود این کار انجام شود، مردم دیدند شیری از بیابان آمد و کنار قفس شیرها رفت و با آنها گفتگو کرد و بازگشت. او همان شیری بود که جوان تیغ را از دهانش بیرون آورده بود؛ آمده بود سفارش آن جوان را به شیرهای داخل قفس بکند تا به او آسیبی نرسانند. وقتی مراسم شروع شد و جوان را داخل قفس انداختند، سلطان دید شیرها دور جوان می‎گردند و به او کاری ندارند؛ لذا دستور داد جوان را نزد او بیاورند و سرّ قضیه را از او جویا شد. جوان هم تمام ماجرا را برای سلطان تعریف کرد. سلطان فهمید جوان بی‎‎گناه است و دوباره او را از نزدیکان خود قرار داد.

امیرالمؤمنین علیه السّلام اسدالله و شیر خداست. بارها هم فرمود استخوان در گلویم گیر کرده است و از بنی‎آدم یاری طلبید. دوستان اهل بیت علیهم السّلام هم به منزله‎ی آن جوانند که تیغ را بیرون آورد.

۞     امیرالمؤمنین علیه السّلام شمع است و محبّان او پروانه‎اند. از پروانه جسد سوخته‎ای باقی می‎ماند، ولی شمع همه‎ی وجودش می‎سوزد و نور می‎دهد و آب می‎شود و جسدی از او بر جا نمی‎ماند.

۞     مردم رفتند دنیا را بگیرند، دنیا آنها را گرفت. امیرالمؤمنین که از دنیا کمتر نیست. شما هم اگر بروید علی علیه السّلام را بگیرید، خواهید دید که علی شما را گرفت و برد.

۞     امیرالمؤمنین علیه السّلام به حسنینعلیهما السّلام وصیت فرمود جنازه‎ام را که در تابوت گذاردید، عقب آن را شما بردارید، جلوی آن خودش بلند می‎شود و می‎رود. وقتی حسنین خواستند تابوت را بلند کنند، سواری از دور آمد و به آقازاده‎ها گفت: اجازه بدهید جلوی جنازه را من بگیرم. آن دو گفتند پدرمان وصیت کرده است که جلوی جنازه را به کسی ندهید. سوار نقاب را از چهره‎اش کنار زد و آقازاده‎ها دیدند خود امیرالمؤمنین است. امیرالمؤمنین علیه السّلام خودش جنازه‎اش را می‎برد. روح شیعیان همان بدن و جنازه‎ی ائمّه علیهم السّلام است. ائمّه خودشان جنازه‎شان را می‎برند.

۞     حضرت علی علیه السّلام را در کاسه‎ی سر حضرت آدم علیه السّلام دفن کردند. این اشاره‎ای است به اینکه هر صاحب نور و صاحب روحی که از نسل آدم علیه السّلام آمد، علی علیه السّلام توی مغز اوست و تو هم اگر آدمی، ‎علی علیه السّلام توی سر توست.

۞     اصل درخت طوبی در بهشت در خانه‎ی امیرالمؤمنین و حضرت زهرا علیهما السّلام است و در خانه‎ی هر مؤمنی شاخه‎ای از آن سر کشیده است.

۞     وقتی حضرت زهرا علیها السّلام در مدینه به نماز می‎ایستادند، پنج نور از ایشان در آسمان مدینه پخش می‎شد؛ نورهای سفید و زرد و سبز و قرمز و سیاه. نور سفید، زیبا است ولی مربوط به اوّل راه است. نور سیاه از همه افضل است و نور معرفت است و آنجا دیگر غیر از خدا دیده نمی‎شود. حضرت زهرا علیها السّلام هر پنج تجلّی را داشت.

۞     حوض کوثر مال حضرت زهرا علیها السّلام است. کوثر یعنی کثرات. کثرات مال خانم زهرا است. واحد مال خداست و کثرات مال حضرت زهرا علیها السّلام است و آن حضرت امور عالم کثرت را ردیف می‎کند.

۞            کوثر یعنی کثرت، یعنی آبش خیلی زیاد است؛ دوازده نهر از آن حوض منشعب شده است.

۞     همه‎ی دوستان اهل بیت علیهم السّلام، محرم حضرت زهرا علیها السّلام هستند و کسی که محرم آن حضرت باشد، به جهنّم نمی‎رود.

۞     مادر یواشکی جگرش و هستی‌اش را به بچّه‎اش می‎دهد و دائم مواظب بچّه است که پدر را اذیت نکند که پدر هم تلافی کند. خانم زهرا علیها السّلام دوستان اهل بیت علیهم السّلام را خیلی دوست دارد و می‎گوید هر کس بچّه‎های مرا دوست بدارد، او هم بچّه‎ی من است. حضرت زهرا علیها السّلام امّ المؤمنین است.

۞     در نوجوانی پدرم به من سفارش می‎کرد با حیوانی که سوار می‎شوی، با مهربانی رفتار کن و حتّی‌المقدور آن را نزن، اگر هم احیاناً خواستی به او ضربه‎ای بزنی، هرگز به صورت حیوان نزن. وجه و صورت محترم است؛ حتّی صورت حیوان. وجه مال وجه‌‌الله است. خدا لعنت کند کسانی را که به صورت دختر پیامبر سیلی زدند.

۞     خوب است پیروان سایر ادیان خبر ندارند که امّت پیغمبر آخرالزّمان، با آن همه مهربانی و خیرخواهی پیامبر برای امّتش، با دختر پیغمبرشان و با فرزندان او چه کردند، و الاّ این امّت تا قیامت نمی‎توانست سرش را پیش سایر امّت‎ها بلند کند. خدا این ننگ را از نظر سایر امم پوشاند.

۞     ائمّه علیهم السّلام فرمودند جدّه‎ی ما حضرت زهرا علیها السّلام در صحرای قیامت مثل مرغی که دانه را از بین سنگ و خاشاک جمع می‎کند، دوستان ما را از بین اهل محشر جمع می‎کند و به بهشت می‎برد. همین‎طور فرمودند حضرت زهرا علیها السّلام سوار بر شتری از نور وارد محشر می‎شود و دوستان ما ریشه‎های روپوشی را می‎گیرند که بر روی آن شتر قرار دارد و حضرت آنها را با خود به بهشت می‎برد. ان‎شاء‎الله همینجا اینها را ببینی و به بعد از فوت موکول نکنی.

۞     در حدیث است که حضرت زهرا علیها السّلام در صحرای محشر مثل مرغ که دانه‎های خوب را از بین سنگریزه‎ها جمع می‎کند، دوستان خود را جمع خواهد کرد. اگر چشمت باز باشد، امروز آن را می‎بینی.

۞     مرحوم حاج ملاّ آقاجان زنجانی (شیخ محمّد عتیق) از عاشقان مجنون امام حسین علیه السّلام بود. مدتّ‎ها در اثر این شیدایی در شهرها و دهات آواره بود و هر جا می‎رسید، شال سفیدی را که به کمر می‎بست، دور سرش می‎پیچید و در مجالس ذکر امام حسین علیه السّلام روضه می‎خواند و غوغایی به پا می‎کرد. یک‌بار گذرش به روستایی می‎افتد که در ایاّم محرّم به اسم امام حسین علیه السّلام مردها در خانه‎ی یکی از اهالی جمع می‎شدند و چای می‎خوردند و صحبت می‎کردند و اصلاً خبری از روضه و عزاداری نبود. حاج ملاّ آقاجان به آنها اعتراض می‎کند که این چه مجلس عزاداری است. شب حضرت زهرا علیها السّلام را در خواب می‎بیند که به او می‎فرمایند چرا مجلس عزای پسرم را بر هم ‎زدی؟ فردا حاج ملاّ آقاجان از اهل آن جلسه عذرخواهی می‎کند. اهل بیت علیهم السّلام هر جا دوستانشان به هر صورتی به یاد آنها باشند، به آنجا توجّه دارند و لذا نباید مجالس ذکر اهل بیت علیهم السّلام را کوچک شمرد.

۞     ظاهراً میرزا حبیب‌‌الله خراسانی که عالم و مجتهد بود و دیوان شعری هم از او باقی است، در حرم امام رضا علیه السّلام رو به ضریح نماز خواند. پس از نماز کسی به او گفت: آقا قبله این طرف نبود، اشتباه نماز خواندید. میرزا حبیب پاسخ داد همه‎ی نمازهای یقینی که خوانده‎ام، فدای این اشتباه.