۞     یک شب سه نفر که فقیر بودند و تازه وارد مدینه شده بودند، در مسجد پیامبر از مردم خواستند که آنها را مهمان کنند. یکی را پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم به خانه بردند، دیگری را حضرت امیر علیه السّلام به منزل بردند و سومی ‎را کسی پیدا نشد به منزل ببرد. لذا به ناچار در مسجد ماند و مهمان خدا شد. فردا که آن سه نفر مجدداً به هم رسیدند، از شام شب گذشته از هم سؤال کردند. اوّلی گفت من در منزل پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم نان و سرکه خوردم. دومی ‎گفت من در خانه‎ی امیرالمؤمنین علیه السّلام نان جو و نمک خوردم. سومی ‎گفت ولی من تا صبح هر چه به سقف مسجد نگاه کردم بلکه خدا غذایی بفرستد، چیزی نرسید و شب را گرسنه به سر بردم. جبرئیل به پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرود آمد و ماجرا را برای حضرت نقل کرد و گفت: خداوند فرمود من هر چه در بهشت و کائناتم گشتم، غذایی بهتر از گرسنگی نیافتم که درخور مهمانم باشد، لذا با گرسنگی از او پذیرایی کردم.

۞     شرط زنده ماندن غذا خوردن نیست. اصحاب کهف بیش از سیصد سال در غار خوابیدند و بدون خوردن غذا زنده ماندند. یک وقت دیدی خدا خواست ما را هم بدون غذا نگاه دارد. در ماه رمضان خدا که مهمانی داد، با گرسنگی از مهمان‎هایش پذیرایی کرد. اگر چیزی بهتر از آن بود، با آن پذیرایی می‎کرد. هر که مهمان خدا شود، کم کم از خوردن و آشامیدن می‎افتد؛ همه‎ی حواسش به او می‎رود و علم و محبّت او را سیر و سیراب می‎کند. مؤمن با کُره می‎خورد و می‎خوابد و می‎پوشد، یعنی رغبت به آنها ندارد.

۞            روزه‎ی ماه رمضان روح را پاک می‎کند و فطریه بدن را.

۞     روزه‎ی عامّ امساک از مفطرات است و روزه‎ی خاص امساک از صفات و اخلاق غیر الهی است. روزه‎ی خاصّ‌‎الخاص، امساک از غیر خداست.  ز هر چه غیر یار استغفر الله .

۞            شیعه تا به ملاقات خوبان خدا نرسیده، روزه است. وقت ملاقات، عید فطر شیعه است که باید افطار کند.