۞            در امور دنیا و آخرت هر جا مضطر شدی و اضطرارت را دیدی، باطناً با خدا معامله کن.

۞            خداوند فرمود:  به عزّت و جلالم سوگند هر کس به غیر من امید ببندد، امیدش را قطع می‎کنم و ناکامش می‎سازم . همه‎ی درها را می‎بندد تا دوباره به آغوش پر مهر خودش پناه ببرند و آنها را غرق لطف و رحمت کند.

هر در که به هر کجاست شب بربندند      الاّ در دوسـت را که شب بـاز کنند

۞            امر دنیایت را به خدا توکّل کن و امر آخرتت را به خدا تفویض کن.

۞     انسان اگر ‎در مورد آنچه خداوند از اوّل عمر با او کرده است، کمی فکر کند، می‎بیند خدا چه خوبی‎ها با او کرده است. خیلی از خیرها را بدون تدبیر و خواست ما به ما داده است. در روایات داریم خداوند وقتی خیری را بر بنده‎ای مقدّر می‎نماید، عقل آن بنده‎ی صاحب عقل را سلب می‎کند و بی‎‎تدبیر و توجّه، او را به آن خیر می‎رساند و سپس عقل را به او باز می‎گرداند. وقتی عبد متوجّه شد که خودش مصالح خود را تشخیص نمی‎دهد و خداست که هم خیر او را تشخیص می‎دهد و هم خیرخواه اوست، تصمیم می‎گیرد خدا را وکیل کند. مثل کسی که از مسائل قضایی سر در نمی‎آورد و یک وکیل آگاه قضایی را انتخاب می‎کند و تعقیب پرونده‎اش را برای رسیدن به مقصودش به او محوّل می‎کند. کسی که وکیل می‎گیرد، هم مقصود مشخصّی دارد و هم خودش را صاحب اصلی کار می‎داند. عبد متوکّل هم همین‎طور است. بعد از مدّتی که عبد دید خدا چقدر خبیر و خیرخواه اوست، تصمیم می‎گیرد خیال خودش را راحت کند و کلّ کار را به خدا واگذار و تفویض نماید تا هر طور که خدا مصلحت می‎داند، عمل کند. در تفویض، عبد از خود سلیقه و مقصودی ندارد، روزی که قرار می‎گذارد به محضر برود و این ملک را به خدا واگذار کند، همین که وارد محضر می‌شود و وکیل را می‎بیند، متوجّه می‎شود که مالک حقیقی، همان کسی است که تا امروز او را وکیل می‎پنداشت، در نتیجه واگذار کردن ملک به او بی‎‎معنی است و او از روز اوّل مالک بوده است.

۞     همیشه امیدتان به آنچه ندارید، بیشتر از آن چیزی باشد که دارید. حضرت امیر علیه السّلام می‎فرماید: کُن لِما لا تَرجُو أرجی مِنکَ لِما تَرجُو: امیدت به آنچه بدان امید نداری، بیشتر از چیزی باشد که به آن امیدواری. لا یَصدِقُ ایمانُ عَبدٍ حَتّی یَکُونَ بِما فى یَدِ اللهِ اَوثَقُ مِنهُ بِما فى یَدِهِ: انتساب ایمان به هیچ بنده‎ای صدق نمی‎کند، مگر اینکه اعتمادش به آنچه در دست خداست، بیشتر از آن چیزی باشد که در دست خودش است.

۞            طمع، خواسته‎ی بی‎‎حدّ و بدون استحقاق است. مؤمن طمعش به خداست. اِلهی اِلَیکَ طَمِعتُ: خدایا به تو طمع می‎ورزم.

۞     طمع به خلق بد است و طمع به خدا خوب است. اَلَّذی اَطمَعُ أن یَغفِرَ لى خَطیئَتى یَومَ الدّینِ: کسی که طمع دارم روز قیامت از خطاهایم در گذرد.

۞            طمع جای مناسبش پیش خدا و خوبان خداست و غفلت جای مناسبش دنیا و اهل دنیاست.

۞     هرقدر طمع داشتن به خلق زشت است، چند برابر آن، طمع داشتن به خدا زیباست. طمع خواسته‎ی بدون توجّه به لیاقت و استحقاق است و حد هم ندارد. دهان طمع، یک لبش زیر هفت طبقه‎ی زمین است و لب دیگرش بالای عرش. خداوند فرمود: خُلِق الاِنسانُ هَلُوعاً: انسان، طمّاع آفریده شده است. هیچ چیز جز خزانه‎ی خدا طمع انسان را سیر نمی‎کند. ملک و حیوان این‎طور نیستند. خداوند انسان را مناسب خزانه‎اش آفریده است.

۞      اَلکَمالُ کُلُّ الکَمالِ قَطعُ الطَّمَعِ عَمّا فى اَیدِی النّاسِ: کمال و همه‎ی کمال در طمع بریدن است از آنچه در دست مردم می‎باشد. یعنی خدا برای ما کافی است.

۞     خداوند می‎فرماید: اَلَیسَ اللهُ بِکافٍ عَبدَهُ؟ آیا خدا (برای رفع حوائج) بنده‎اش کافی نیست؟ در مقابل هر چه در دنیا و آخرت از آن می‎ترسی، فقر، مرض، تهمت، گناه، شیطان، مرگ، جهنّم و، آیا خدا تو را کافی نیست؟

۞     از انبیا گرفته تا پایین‎ترین مردم، در هیچ‎ کس خواستی ظهور نمی‎کند، مگر اینکه آیه‎ی اَلَیسَ اللهُ بِکافٍ عَبدَهُ؟ آیا خدا برای تأمین خواسته‌ی بنده‎اش کافی نیست؟ آن خواست را خاموش می‎کند و فرو می‎نشاند. دیدی خدا چطور اسم اعظم را داد؟ ان‎شاء‎الله هر وقت گرفتار شدی و احتیاجی پیدا کردی، چه دنیوی چه اخروی، این آیه به یادت بیاید؛ چون همه‎ی گرفتاری‎ها و حاجت‎ها را رفع می‎کند. این آیه مثل سخن پدری است که به بچّه‎اش می‎گوید بچّه جان چرا غصّه می‎خوری؟ مگر پدرت به فکر احتیاجاتت نیست که تو غصّه می‎خوری؟

۞     در جوانی گاه می‎شد از روی تقدّس چند بار پدرم را وا می‎داشتم خمس بدهد. به هر عالم و سیدی می‎رسیدم که مرا جلب می‎کرد، به پدرم می‎گفتم به او خمس دهد. در دوران رضاخان که مرحوم شیخ محمّد بافقی در حضرت عبدالعظیم تبعید بودند، به نزد ایشان رفتم تا سهم امام علیه السّلام را به ایشان بدهم. از روی عادت خلق و به خواست یکی از دوستان که او هم می‎خواست سهم بپردازد، از ایشان پرسیدم آیا شما که در نجف تشریف داشتید، از مراجع اجازه‎ی دریافت سهم امام دارید؟ ایشان گفتند: هنگام بازگشتنم به فکرم رسید از مرحوم آقا سیّد محمّدکاظم یزدی صاحب عروه اجازه‎ی دریافت سهم بگیرم تا از آن محل بتوانم زندگی‌ام را اداره کنم، ولی قرآن را که باز کردم، این آیه آمد که اَلَیسَ اللهُ بِکافٍ عَبدَهُ: آیا خدا برای تأمین نیازهای بنده‎اش کافی نیست؟ این بود که از گرفتن اجازه صرف نظر کردم و به ایران آمدم.

۞            بِسمِ‌‌الله که می‎گوییم، کار را به طور کامل به دست صاحب کار می‎دهیم.

۞     شخصی اسم پسرش نعمت‌‌الله بود. اوایل که سنّ پسرش کم بود، او را نعمت صدا می‎کرد و می‎گفت نعمت فلان چیز را بده، نعمت فلان چیز را بیاور. وقتی که پسرش بالغ شد، پدرش او را با اسم کامل صدا می‌زد و می‎گفت: نعمت‌الله فلان چیز را بده، نعمت‌‌الله فلان چیز را بیاور. آخر کار دیگر نعمت را نمی‎گفت و می‎گفت یا الله فلان چیز را بده. سیر همه‎ی خلق هم همین است؛ ابتدا طالب نعمتند، بعد نعمت را از خدا می‎بینند و می‎خواهند، آخر کار هم خود خدا را می‎خواهند.

۞     مرضی را که داریم، اگر برای غیر اهلش تعریف کردیم، دوایش دیرتر پیدا می‎شود. اسرار خدا را نباید فاش کرد. شکایت از خدا نزد خدا عین ایمان است، نزد مؤمن نیز عیبی ندارد، ولی شکایت از مردم به مردم عین کفر است.

۞     اینکه گفته‎اند شکایت از خدا را به خدا کردن ایمان محض است، معنی‌اش این است که کس دیگری وجود ندارد، اوست که سختی را پیش آورده و هم اوست که می‎تواند برطرف کند. اصلاً کس دیگری نیست که به او بگوییم.

۞     حضرت امیر علیه السّلام فرمود: ما أحسَنَ تَواضُعُ الاَغنِیاءِ لِلفُقَراءِ طَلَباً لِما عِندَ اللهِ وَ اَحسَنُ مِنهُ تیهُ الفُقَراءِ عَلَی الاَغنِیاءِ اِتِّکالاً عَلَی اللهِ: چه نیکوست تواضع و فروتنی اغنیا برای فقرا به خاطر نیل به آنچه نزد خداست (چه غنا و فقر دنیوی و چه اخروی) و از آن نیکوتر بی‎‎اعتنایی فقرا نسبت به اغنیاست در اثر توکلی که بر خدا دارند.