۞     اَلحَیاءُ مِنَ الایمانِ کَالرّأسِ مِنَ الجَسَدِ: حیا برای ایمان به منزله‎ی سر برای پیکر است. مَن لا حَیاءَ لَهُ لا ایمانَ لَهُ: کسی که حیا ندارد، ایمان ندارد.

۞     حیا حجاب مرد است. حیا مال روح و ایمان است و خجالت مال بدن و نفس است. لا حَیاءَ فِی الدّینِ: در دین حیا وجود ندارد، مقصود خجالت است. خجالت باعث می‎شود فرد در پی رفع جهل خود بر نیاید و کسب معرفت دینی نکند.

۞     پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم با همه‎ی خوبی‎هایش در برابر جمال خدا شرم می‎کند و می‎گوید: یا لَیتَ لَم ‌‌یَخلَق مُحَمَّدٌ: کاش محمّد آفریده نشده بود؛ جایی که تو هستی، جا ندارد دیگری ظهور و بروزی داشته باشد.

۞     امیدوارم چنان حیا داشته باشی که حتّی یک پرنده را هم رنجش ندهی و تند راه نروی که پرنده‎هایی که روی زمین نشسته‎اند، بترسند. یک رفیق اهل لرستان داشتم که به من می‎گفت: خدا من را نبخشیده است والاّ چرا وقتی راه می‎روم، پرنده‎هایی که روی زمین نشسته‎اند، می‎ترسند و می‎پرند؟ من که قصد اذیت آنها را ندارم.

۞            ادب و حیا درهای بسته را باز می‎کند و بی‎‎ادبی درهای باز را می‎بندد. با ادب بروی، راه هست. بی‎‎ادب بروی، راه بسته است.

۞     بی‎‎حیایی بود که سبب شد عمر در آن کوچه‎ی باریک جلوی دختر پیامبر را بگیرد، به نحوی که حضرت علیها السّلام نه راه پیش رفتن داشتند و نه راه بازگشت و او آن جسارت را مرتکب شود.

۞     مرحوم شاه‌آبادی حیای زیادی داشت. من عالِم خیلی دیده‎ام. با مرحوم شاه‌آبادی هم زیاد محشور بودم. بارها به منزل ما می‎آمدند. هیچ ‎کس از علما را مثل او ندیدم که با آن همه علم، حیائش به این زیادی باشد. اگر در بین راه یک بچّه جلوی ایشان را می‎گرفت و یک ساعت از ایشان سؤال می‎کرد، او می‎ایستاد و به سؤالاتش پاسخ می‎داد و حیا مانع می‎شد که صحبت را قطع کند و به راهش ادامه دهد.

۞            ادب و آمادگی استحقاق می‎آورد.

۞            شخص باادب به زمین‎ها و به آسمان‎ها و به خوبان خدا راه پیدا می‎کند. آداب شرع، همه ادب است.

از خدا خواهیم توفیق ادب                   بی‎‎ادب محروم ماند از لطف رب

۞     ادب از ولایت گرفته شده است. ادب زبان، ذکر است. ادب بدن، روزه است. ادب مال، زکات است. آداب شرع همین ادب‎هاست. هر چه محبّت بیشتر شود، ادب بیشتر می‎شود تا جایی که پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم به خداوند عرض کرد:  کاش محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم آفریده نشده بود .

۞     باید آن‌قدر ادب ورزید، تا محبّت طلوع کند. وقتی محبّت طلوع کرد، ادب کنار می‎رود. بَینَ الأحبابِ تَسقطُ الآدابُ. یعنی با هم یگانه می‎شوند. اینجاست که عبد کار خدا را می‎کند و خدا کار عبد را.

۞     ائمّه علیهم السّلام آرزو دارند ما باادب باشیم و آزار نرسانیم تا پهلوی ما بنشینند. اگر ما یک خورده باحیا و باادب باشیم، ائمّه علیهم السّلام خدا را توی ما می‎بینند. می‎بینی وقتی بچّه‎ات نماز می‎خواند، چقدر کیف می‎کنی؟ ائمّه علیهم السّلام که پدر حقیقی ما هستند، چطور؟