۞      خداوند فرمود: قُل اِعمَلُوا فَسَیَرَی اللهُ عَمَلَکُم وَ رَسُولُهُ وَ المُؤمِنُونَ: بگو عمل کنید که خدا و رسولش و مؤمنان آن را می‎بینند. معصوم فرمود: غَضُّوا اَبصارَهُم عَمّا حَرَّمَ اللهُ: از نگاه به آنچه خدا حرام نموده است، چشم می‎پوشند. خدا و اولیائش به عمل زشت عباد نگاه نمی‎کنند، فقط به کارهای خوب آنها نگاه می‎کنند؛ لذا پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم به علی علیه السّلام که چشم از دیدن گناه پوشیده بود، فرمود: أنتَ فَتىٰ هَذِهِ الاُمَّةِ: تو جوانمرد این امّتی.

۞     انسان جاهل همیشه نقاط منفی افراد را می‎بیند و با بدبینی به مسائل نگاه می‎کند؛ امّا انسان عارف همیشه حسن و خوبی‎ها را می‎بیند. هنر آن است که از خار گل بسازی، نه اینکه از گل خار درست کنی. زیاد عیوب و بدی‎ها را دیدن، چشم و دید دل را معیوب و گاهی کور می‎کند و به عکس، دیدن خوبی‎ها و نقاط مثبت، دید دل را بینا و نورانی می‎سازد و انسان را به آرامش کامل و نفس مطمئنّه می‎رساند. کسی که چشمش به دیدن زشت‎ها عادت کرده و خوبی‎ها و زیبایی‎ها را نمی‎بیند، خدا و اولیای خدا و ملائکة‌‌الله را هم که خوبی و زیبایی محضند، نخواهد دید. اگر کسی طالب دیدن آنهاست، باید دیده‎ی خود را از دیدن بدی‎ها و زشتی‎ها پاک کند و به دیدن زیبایی‎ها و خوبی‎ها عادت دهد.

منم که شهره‎ی شهرم به عشق ورزیدن    منم که دیـده نیـالوده‎ام به بد دیدن

۞            زشت‎ها زشتی‎ها را می‎گویند و قشنگ‎ها غیر از زیبایی چیزی نمی‎گویند.

۞            انسان وقتی عیبناک شد، هم عیب خودش را می‎بیند و هم عیب مردم را.

۞     اگرچه ائمّه علیهم السّلام فرمودند: أحَبُّ اِخوانى اِلَیَّ مَن اَهدیٰ اِلَیَّ عُیوبى: محبوب‌ترین برادرانم نزد من کسی است که عیب‎های من را به من هدیه کند و خبر دهد؛ امّا دوست در دوستش عیب نمی‎بیند تا بخواهد به او گوشزد کند.

۞     اَلمُؤمِنُ مِرآةُ المُؤمِنِ: مؤمن آیینه‎ی مؤمن است. هر مؤمنی آیینه‎ی خود، یعنی مؤمن دیگر را، پاک می‎کند تا عکس خود را در او ببیند. یعنی هر بدی و زشتی را از برادر مؤمنش نفی می‎کند.

۞     گمان‎ها و قضاوت‎هایی که در درونمان در مورد دیگران می‎کنیم، خیاطت است. حالا که انسان به ناچار برای سایرین خیاطت می‎کند، پس خوب خیاطت کند. جزای این آن است که اگر جامه را بلندتر هم گرفت، خدا طرف را به اندازه‎ی جامه بزرگ می‎کند.

۞     قضاوت کردن و ارزش‌‌گذاری کردن برای بندگان خدا در درون خود، خیّاطی کردن برای آنهاست. ان‎شاءالله همیشه خوب خیّاطی کنید و برای بندگان خدا لباس خوب ببرید و بدوزید. حسن ظن به دیگران داشته باشید. همیشه لباس را به اندازه یا بلند‎تر ببرید و بدوزید که اگر در این کار ثابت‎قدم باشید، خداوند قادر است اگر آن لباس بلند باشد، یا آن بنده را بزرگ کند تا آن لباس به اندازه‎ی او شود و یا اینکه لبه‎ی لباس را تو می‎گذارد و باز درست می‎شود، ولی اگر لباس را کوتاه بریدید، نمی‎توان کاری کرد. تمرین کنید که حسن ظن به مؤمنین داشته باشید. خداوند و محمّد و آل محمّد علیهم السّلام نیز مؤمنند. پس به آنها هم حسن ظن داشته باشید. هیچ‎گاه نباید به بندگان خدا سوء ظن داشت. اگر بنده‎ای چنین شود، چون خوب می‎بُرد و می‎دوزد، حق‎تعالی اختیار بندگان را به او واگذار می‎کند. در حدیث قدسی آمده است حق‎تعالی مطابق گمان بنده و حسن ظنّ او عمل می‎کند. اَنَا عِندَ ظَنِّ عَبدی بى فَلا یَظُنَّ بى اِلاّ خَیراً: من نزد گمان بنده‎ام به خودم هستم، پس جز گمان نیک به من نبرد.

۞     اگر قشنگ‎شناس شدی و زشت‎شناس نبودی، ممکن است به گونه‎ای شوی که اگر به یک کچل هم بگویی زلف‎دار، او زلف‎دار شود.

۞     به خودت تلقین کن و تسکین بده و بگو هر چه زیبایی هر کس گفت، راست است. اگر به دروغ هم بگوید، باز هم راست است. خدا اذن نداده است زشتی‎ها را باور کنیم. اگر این کار را بکنی، خدا هم با تو همین کار را می‎کند.

۞     به برادران و خواهران مؤمنت حسن ظن داشته باش تا جایی که بدی از آنها نبینی و اگر چیزی دیدی که در ذهنت خطور به بدی کرد، حمل به صحّت کن تا جایی که گویی اصلاً چنین چیزی از او ندیده‎ای. اگر نتوانستی، لااقل به خودت بگو این یک بدی است و در برابر، چقدر خوبی دارد که من خبر ندارم. اگر چنین کردی، خدا هم با تو همین‎طور رفتار می‎کند.

۞     قرآن فرمود: لا تَجَسَّسُوا؛ برای یافتن عیوب دیگران تجسّس نکنید. معصوم فرمود:  به برادر ایمانی‌ات حسن ظن داشته باش و خطورات بدت در مورد دیگری را تکذیب کن تا جایی که گویی هیچ نبوده است .

۞            برای یافتن زیبایی‎ها و خوبی‎ها کنجکاو باشید. برای پیدا کردن زشتی‎ها و گناهان تجسّس نکنید.

۞     ان‎شاء‎الله از بدی‎هایی که شنیدی، طوری روی برگردانی که از اصل، منکر وجود بدی در عالم شوی. بدی و کذب و ریشه‎ی اساسی ندارد. چند وقت که حرفش را نزدی و به حرفش گوش ندادی، محو می‎شود. صفت‎های خوب و پاک مال خداست و رنگ ثابتی است که نمی‎رود، ولی بدی‎ها رنگ قلاّبی است و آفتاب که بزند، زود می‎پرد و دیگر نیست. یک جهت حرمت غیبت این است که از بدی‎ها حرف زده‎ای. باید از بدی‎ها حرف نزنی تا از خود آن شخص و از اجتماع محو شود.

۞     خداوند از گناهان مؤمن غضّ بصر کرد و از نگاه به آن چشم فرو پوشید و به تو گفت از نظر من تو اصلاً گناه نداری. تو هم ناچاری بپذیری و قبول کنی، چون نمی‎توانی به خدا بگویی شما خبر ندارید و من گناه دارم. حالا که خدا با تو این کار را کرد، تو هم با زیردست‎هایت همین کار را بکن.

۞     خدا که صفات ندارد، صفات خدا همان محمّد و آل محمّدند علیهم السّلام. غفران خدا هم همان غفران محمّد و آل محمّد علیهم السّلام است. بیا یقین کن که غفران محمّد و آل محمّد علیهم السّلام هیچ گناهی برای خلق باقی نمی‎گذارد.

۞     امیدوارم دوستان آل محمّد علیهم السّلام دیگر در روی زمین گناه‌کاری قائل نشوند و اگر گناه‌کاری به نظرشان آمد، به خود بگویند خدا غفّار است، رحیم است، کریم است.